All boys school

Hoofdstuk 32

Na 11 uur en 30 minuten zijn we eindelijk geland. (Ik heb het opgezocht hoe lang het vliegen is). Een voor een stappen we uit het vliegtuig. We verzamelen in de aankomsthal en lopen naar de bagageband. Als we na 35 minuten iedereens koffer hebben lopen we in de richting van de Starbucks. "Ben ik blij dat we eindelijk het vliegtuig uit zijn" zeg ik als ik Duncans hand vast pak. "Ik ook hoor" zegt hij. "Ik kijk er naar uit om het hotel te zien". "Dan zijn we eindelijk alleen" zegt Duncan zwoel. Ik rol met mijn ogen en geef hem een speelse duw. Ineens staan we allemaal stil. Ik bots tegen de jongen voor me op. "Sorry" mompel ik. De jongen kijkt even om maar negeert me dan. "Wat een vriendelijkheid" fluister in ik Duncan zijn oor. Ik kijk even waarom we stil staan en kom tot de conclusie dat we zijn aangekomen bij de Starbucks. "Oke nu mag het groepje wat als laatste broodjes heeft gehaald als eerste" roept Denise. Ik loop langs de rest van de jongens en ga als eerste in de rij staan. "What do you want to order?" vraagt de jongen achter de kassa. "I would like to order a Teavana  Shaken Iced Passion Tango Tea Lemonade" lees ik van het bord af. "Can i get your name?" vraagt hij nog. "Kate-lyn" zeg ik en ga dan aan de kant. Als Duncan ook zijn bestelling heeft gedaan reken ik af en wachten we op onze drankjes. Als ze onze bestelling klaar hebben roepen ze onze namen en kunnen we onze bekers ophalen. Ik zet mijn beker nog even aan de kant en wacht totdat iedereen wat heeft. met zijn allen lopen we naar de bus die buiten staat te wachten. Wanneer we allemaal in de bus zitten begin ik mijn drinken op te drinken. "Heb je je drinken nu nog steeds niet op?" vraagt Duncan. "Ik was nog niet begonnen" zeg ik en daarna neem ik nog een slok. "Waarom dan?". "Omdat ik anders het laatste groepje lekker zie smikkelen en dan heb ik niks meer" vertel ik hem. "Dat is nog best wel slim" geeft hij toe. Ik schiet in de lach. De bus begint te rijden en ik leg mijn hoofd op Duncan zijn schouder. 

Na 20 minuten zijn we aangekomen bij het hotel sta ik helemaal verbaasd aangezien we in het Trump hotel verblijven. De docenten lopen naar de incheckbalie en gaan alle sleutels van de kamers halen. Als ze 5 minuutjes later terug komen mag iedereen een kaartje trekken. Als laatste komt Denise bij ons aan. "We hebben alleen deze nog over" zegt ze. "Geeft niet joh ,ze zijn toch allemaal hetzelfde" zeg ik als ik het kaartje aanpak. Ze knikt en loopt dan naar de rest van de docenten. "Jullie mogen nu naar jullie kamers toe" zegt een docent waar ik geen les van heb. Ik volg de rest van de jongens naar de verdieping waar de kamers geboekt zijn. Als iedereen in zijn kamer is zijn Duncan en ik nog steeds aan het zoeken. Ik kijk op het kaartje. "Wacht eens even hier staat 634" zeg ik als ik het kaartje aan Duncan laat zien. "Ja en?" vraagt Duncan. "We zitten nu bij de getallen in de 300". "Dus onze kamer is niet hier" concludeert Duncan. "Ik moet even plassen, Wil je even mee gaan" zegt Duncan terwijl hij me mee trekt. 2 gangen verder stopt hij ineens. "Wacht hier, Ik ga even tegen mevrouw Greenburg zeggen dat we naar de wc zijn" zegt hij en loopt dan weg. Voor mijn gevoel gedraagt Duncan zich heel raar. Als hij na 2 minuutjes weer om de hoek komt gaan we samen op zoek naar een wc. Als we de Wc eindelijk hebben gevonden gaan we allebei de toiletten in. Als ik klaar ben was ik mijn handen en wacht ik op Duncan. Wanneer hij naar buiten komt lopen we samen naar de lift. daar aangekomen toets ik de knop in waar 600 bij staat. Ik voel hoe de lift omhoog gaat wat een raar gevoel in mijn buik veroorzaakt. Als de lift is gestopt merk ik dat we op de bovenste verdieping zitten, Dus de penthousekamers. "Duncan we zijn op de bovenste verdieping met de penthousekamers we zijn verkeerd hoor" zeg ik. "Laten we maar gewoon kijken of we hier onze kamer kunnen vinden". We lopen door en kijken naar de kamernummers. Als we eindelijk nummer 630 hebben gevonden lopen we verder de gang in om vervolgens kamer nummer 634 te vinden. Ik doe het kaartje in de scanner en hoor hoe de deur va het slot af gaat. Ik open de deur en zie dat er overal rozenblaadjes op de grond liggen. Mijn mond valt open en er schieten tranen in mijn ogen. Duncan gaat voor me staan en opent zijn armen. "Gefeliciteerd schat" zeg hij. Ik ren naar hem toe en spring in zijn armen. Ik sla mijn benen om hem heen en begin hem te zoenen. "Maar hoe dan" zeg ik als ik weer normaal op de grond sta en ben bijgekomen van de schrik. "Dit is je ouders en mijn cadeau" begint hij. "Je moeder had de school gebeld en had geld gestort zodat je een penthouse suite zou krijgen tijdens kamp". "Ik had toen gezegd dat ik ook een deel zou betalen voor jou verjaardag". "Dat is zo lief" zeg ik terwijl ik hem een kusje geef. "En ik weet dat het vandaag nog niet je verjaardag is maar ik moest mijn cadeautje gewoon al geven" zegt hij lachend. "Zullen we even gaan rondkijken?" vraag ik. Hij knikt en samen lopen we de kamer rond.