Ben üzülünce…
Eğer ben üzülürsem…
Konuşamam.
Eğer konuşursam
Galiba ağlarım madam.
Ben üzülünce konuşamam.
Onlarca kelime bulurum,
Yüzlerce cümle toplarım.
Saniyeler içinde sana kitaplar yazarım.
Ama konuşamam,
Çünkü konuşacak olursam, ağlarım.
Ben üzülünce konuşmam.
Tembel maviye inat, kocaman kocaman nefes alırım.
O kadar derin olur ki benim mutsuz ve huzursuz nefesim.
Gök dolar bazen ciğerlerime, bulutları yutarım.
Ama olur da konuşursam, ağlarım.
Ben üzülünce konuşamam.
Azrail’e haykırırım, bağırırım.
O kadar çok severim ki Azrail’i
Gün batımının kuytu saatlerinde çaya çağırırım.
Gelmez, gelmedi de hiç.
Ama gelseydi, ağlardım.
Ben üzülürsem vurun beni.
Öyle sert gelsin ki beynime çelik kurşun,
Aptalca fikirlerimi de alsın götürsün.
Kalabalık olan beynim ıssızlaşsın biraz.
Bütün keder bana kalsın, iki kişiye böylesi az.
Yorgun pazartesi akşamlarında,
Sırdaş, sağlam bir kahve ile
Konuşamam.
Bazen dolunay eşlik eder bize,
Bazen sadece gökyüzüyle,
Bazen de kahvenin telveliyle
Konuşamam.
Çünkü konuşacak olursam,
Geceyi de ağlatırım,
Dayanamam.
