Bianca's POV:
I know na sa ganitong state nananaginip ako o mas mabuting sabihin na binabangungot ako. At ito ang parte na pinapakita sa akin ng paulit ulit ang bangungot ng buhay ko, na lagi kong hinihiling na sana ay matakasan ko na ito nang habang buhay. I kept on reminiscing the times where my smiles were still innocent and wide. My life was still colorful painted with love.
"Oh please hon, pagbigyan mo na ako, ngayon lang naman." seeing him with those eyes begging for my approval, it just can help that i can't say no to him.
Lagi ko siyang pinagbibigyan, laging siya dapat ang masusunod at ang pinakamalaki kong mali ay ang pagtatakip butas ko sa sarili ko. Nakalimutan ko kung paano pamahalaana ng sarili ko.
At huli na nang mapagtanto ko lahat ng mga nagawa ko. Huli ko lang nalaman na "Whether I like it or not" siya ang masusunod, "Whether he asks me for it or not" siya parin ang masusunod. Noong una akala ko he is just making ways for us to be perfect for each other, or maybe he is just protecting me, but.... from what? But again no, because if he is protecting me or whatsoever he was doing, it was torturing me.
Siya lagi ang pumipili sa lugar kung saan kami pupunta, pagkain na kakainin, at pati na ang mga taong makakasalimuha ko. Umabot pa nga sa punto na mlapit niya akong saktan dahil sa selos na hindi na man dapat niyang ikaselos.
Pero ayun na naman ang considerate na ako at pinagbibigyan na naman uli ang gagong tao na ngayon ay harapan kong nakikitang nakikipaghalikan sa ibang babae.
Bakit ba kailangan pang bumalik ang eksenang ito lagi sa utak ko na maging sa pagtulog ko ay hindi ako pinakakawalan.
Hindi ko alam pero bakit masakit pa rin?
Bakit ba talaga ako ang trip na paglaaruan ng tadhana?
Ganito ba talaga 'pag first love?
I cried a lot that even I can't measure how many pools of tears I made. Umasa nga ako na sana lumubog na siya, pero kung kailan ok na ako, kung kailan nakakarecover na ako saka pa siya umahon uli? Pero bakit kahit na sabihin ko sa sarili ko na ok na ako, kailangan ng proeba, kailangan pa na mapatunayan pang lalo. Mas mabigat ba talaga ang actions kaysa sa words? O talagang mahina lang talaga ako pagdating sa pag-ibig at hanggang ngayon hindi pa rin ako nakakarecover?
They say that "First love never dies" but hell with that? Sino ba nagpasimuno ng ganyang kasabihan?
If then it is true then I rather bury it. Bury it in a deep deep hole, that it will never come back, but i--why can't I dig a hole by myself? Why can't there be just be an instant hole dug for me so that all I must do is throw it down?
Just suddenly i felt someone grab me then hugged me tightly in front of Nikko in a room full of darkness and loneliness. I want to turn and know who it was. But then I refused when I saw the place being sipped and then replaced by place that I want to stay, a place full of positivities.
"Worry no more, I'll be here for you, I promise I will not leave you." isang malambing at malamig na tinig ng lalake na anya ay musika sa aking pandinig. Who is this guy?
And then parang hangin na unti unting nawala lahat at naging puti ang paligid at hindi ko na naramdaman ang yakap ng lalakeng nakaakap sa akin.
Patay na ba ako? Hindi na ba ako nagising?
Nasisilaw ako sa sinag ng araw. Kahit papaano pala buhay pa ako. Nakaramdam ako ng mga kamay sa paa ko. Pagbangon ko saka ko lang naalala na minamasahe pala ni Christian ang paa ko.
BINABASA MO ANG
What A Gangster Princess Can Do
ActionKung isa kang babae, iisipin nila na mahina ka. Ang mga babae ay mas pinaiiral ang kanilang emosyon. Kaya kung may lakas ka ng loob para itapon ang kahinaan ng isang babae.... To be a gangster, you need to prove you are worthy. Kailangan hanggat maa...
