𝘼𝙨𝙩𝙚𝙧𝙞𝙨𝙢𝙤𝙨 » 𝘱𝘢𝘳𝘬𝘦𝘳

capella

@Stars_45, shehuIk ve MrrBlueSkyy ın özel bölüm istekleri üzerine yazılmış ekstra bir bölümdür. Teşekkür ederim ^^

6. Bölüm genel olarak kitabın son bölümüydü aslında. Ondan sonraki bölümler flashback, 21 Aralık' ta ne olduğunu açıklıyordu. Bu bölümse 6. Bölümün devamıdır >>

♧

Virginia kollarını bana dolayıp sıkıca sarıldı. "Bebek Pete ile bol şans, Cap." dedi asker selamı verirken. Virginia, Tanrı huzurunda başlattığı isyandan önce Peter' ın koruyucu meleğiydi. Her gün kilometrelerce yolu uçuyor, Peter' ın sol omzundaki Loki ile vakit geçiriyordu.

Bulutlar' daki sistem değiştiğinde her insana bir yıldız atanmıştı. Böylece koruyucu meleklerin etkisiz görevi de son erdirilmişti. Virginia sayesinde şimdi insanlar gerçekten korunuyordu, bizim gibi yıldızlar tarafından. Ama her ne kadar Peter 17 yaşında olsa bile Virginia için hala bir bebek olduğunu biliyordum.

"Yarın görüşürüz," dedim onu öpmek için eğilirken. Daha sonra, Dünya' daki evime doğru gökyüzünde kaydım. Benim gibi yolculuk eden diğer yıldızlara el salladım ve bol şans diledim.

Rüya kapanlarıyla dolu evime vardığımda burayı gerçekten özlediğimi fark ediyordum. Tütsüleri, aydınlatmalarla kaplı balkonumu, dört direkli yatağımı...

Ben bu düşünceler içindeyken kapım tıklatıldığında saatler tekrar on ikiyi vurmuş, takvimler 21 Aralık' ı göstermişti yeniden. Peter' ın gelmiş olduğunu düşündüm. Yüzüme neşeli bir gülümseme yerleştirdikten sonra kapıyı araladım.

Dudaklarında şoka uğramış bir ifade vardı. Elleri hakimiyetini kaybederek kaykayını düşürdüğünde kendine geldi ve onu tekrar yerden alarak "Merhaba," dedi.

"Merhaba." onun bu şaşkın tavırlarına gülmemek için kendimi zor tutuyordum.

"Kulağa tuhaf geldiğini biliyorum ama," gözlerini evin dış cephesinde gezdirirken devam etti, "Bu sokaktan yüzlerce kez geçtim. Evinizin burada olmadığına yemin edebilirim."

Beni aradığını biliyordum. Yukarıdan onu seyretmediğim bir gün yoktu ve aradığı cevapları bu sokakta bulabileceğini düşünerek defalarca taramıştı. "Biliyorum, Peter Parker." Adını söylediğimde irkildi. "Bu ev görünmezlik büyüsüyle kaplı."

"N-ne?"

Kapıyı bir kol boyu açarak onu içeri davet ettiğimde tereddüt etti ama bazı cevaplar almak istiyorsa girmesi gerektiğinin farkındaydı.

Kendini minderlerden birine attı. Meraklı gözleri evimin her köşesinde geziyor, parmakları birbiriyle güreşiyordu sanki. Ona geçen yıl sevdiği kurabiyelerden hazırlayıp sütle servis ettiğimde gözleri parladı.

"İkimizden birinin deli olduğunu düşünüyor olmalısın." dedim karşısına yerleşirken.

"Aslında evet, evin burada olmadığını biliyorum ama görünmezlik büyüsü... kulağa detaylı bir eşek şakası gibi geliyor. Üzgünüm."

"Dinle... geçen yıl, on altı yaşına bastığında seninle tanışabilmek için Harry' nin cebine bir adres yerleştirmiştim. Seni barbekü partisine değil bana getirecekti..." dediğimde ağzına götürdüğü kurabiye havada asılı kalmıştı. Onu yemeyi reddederek tekrar tabağa bıraktı.

"Harry' yi nereden tanıyorsun?"

"Sana yakın olan herkesi tanıyorum, Peter Parker, ve sen de beni tanıyorsun." bana aşık olduğunu itiraf ettiğini hatırladığımda gülümsedim. Sana gecesinde aşık olup sabahında var olmamışsın gibi davranmamı istiyorlar. Neden?

"Ne demek istiyorsun?"

"Nereden başlayacağımı bilmiyorum ama lafı dolandırmayacağım. Adım Capella ve senin yıldızınım, Peter. Seni izliyor, beklemediğin anlarda sana yardımcı oluyor, uykunda sana fısıldıyorum. Bunların hepsini sen farkında olmadan yapıyorum." dediklerimi sindirmesine izin vermeyerek devam ettim, "Sadece yılın bir günü Dünya' ya inip seninle gerçekten tanışma fırsatım var."

Geçen yıl ona yaşadıklarımızı anlattığımda, bende kalan kıyafetlerini getirdiğimde ve parmaklarımdaki sihri hafızasını yenilemek için kullandığımda bana inanmıştı.

"Bunu daha önce yapamaz mıydın?" diye sordu alay ederek.

"Delirmeni istemedim."

Güldü ve parmaklarını kayık şeklindeki tütsü tabağında dolaştırdı. "Bunlardan nefret ediyorum. Neden sadece hatırlamama izin vermedin?"

"Bütün bir yılı beni bekleyerek geçirmekten söz ediyordun. Bunun olmasını istemiyorum."

"Benimle kal..."

Tam olarak tahmin ettiğim şeyi söylemişti yine. Ona bunu yapamayacağımı, eve dönmem gerektiğini ve Bulutlar' da bir hayatım olduğunu söylemek istedim. Ama kulağa artık doğru gelmediğini biliyordum...

"Tereddüt ediyorsun." avucunu yanağıma yerleştirirken söyledi. Vücutlarımız birbirine çok yakındı ve gözleri dudaklarım arasında gidip geliyordu. Kendimi beni öpmesini isterken buldum.

"Virginia ile bu konuyu konuşacağım." dedim geri çekilerek.

"O kim?"

"Ah, hayır, Peter." kıkırdadım. Hakkımızda ne kadar çok şey bilirse bana o kadar bağlanacaktı. Şimdilik işleri ağırdan almalıydım. "Bu gerçekten uzun bir hikaye."

-

Virginia' nın hikayesini okumak isteyenleri Homesick Ghost' a alabiliriiiim

Ve galiba ben bu kitaba devam edicem ya böyle final mi olur