Act 6-7

81 3 3
                                    

ACT 6

Hinabol ko yung babaeng mukhang nanay ko.

“MOM!”

Pero bago ko pa siya naabutan, napalibutan na ako ng mga fans ko at hindi na makawala. Pero, nakita ko ang mukha ng babae ng lumingon siya. Walang duda, siya nga ang hinahanap ko, the face, the features, she’s really my Mom.

“Padaanin niyo ko! Ang nanay ko! Mom!”I shouted at the top of my lungs but my voice was just like a breeze that passed by in this sea of swarming fans shouting and squealing.

I felt like melting into the abyss. Nawala na ng tuluyan sa paningin ko ang Mom ko. I closed my eyes para pigilan ang mga luha ko sa paglabas. I should be strong, but how can I? Abot kamay ko na sana siya. Hindi ko na naman napigilan ang pagtulo ulit ng luha ko. I felt everything became silent. Natigilan ang mga fans ng makita nila akong umiiyak pero walang ni isa ang nag-attempt na lumapit. I fell on my knees and saw my tears fell on the ground.

Umiyak lang ako ng umiyak. Hanggang maghina ang tuhod ko napaupo na ako sa sahig. Wala na akong paki-alam kung uncool man ako tignan o hindi na whole. Wala akong paki-alam kung pagtinginan man ako ng maraming tao. Wala na akong paki-alam. She, who was the one I really wanted to see, got lost from my sight when she was about my reach. Hindi ko sinisisi ang mga fans. Sinisisi ko yung sarili ko ngayon.

“What are you doing? Why are you crying? stand up.” Narinig ko ang parang pamilyar na boses pero hindi na ako nag-abala pang icheck ito. Nawalan na ako ng gana.

“I know you look like an angel when you cry, and it makes people around you want to soothe your crying, pero hwag mo namang abusuhin. ”

The voice became clearer. The voice whom I thought would be the last one to say those kind words. But it was certainly him even without looking, it was his voice.

“Kris?”

“Yes, it’s me. Here, stand up.” Tinulungan niya akong makatayo

“ Come with me. I know a best place to cry…” He held out a hand which I unquestioningly took.

Nagpunta kami sa lugar na walang masyadong taong napunpunta, sa rooftop. Malayo sa mga fans na humahabol, malayo sa mga matang sumusunod sa iyo.

“ Ang galing ng timing mo. Salamat ha.” I said, acting strong. Trying to hold the tears pero hindi ko kaya, kusa silang tumulo kahit anong pagpigil ang gawin ko.

“ Ahhh!!! Ano ba namang luha to oh! Ahe..he..he…” I tried to laugh it away but the tears made only my voice to quiver more.

“ Why are you crying this time?” I looked at Kris who was just standing beside me… looking at me intently. The looks that does not demand an answer like he used to, but a look that patiently waits. Ang mukhang malayo sa nakasanayan kong Kris na palaging nag-uumpugan ang kilay.

All this time na halos palagi kaming magkasama, I think I can trust him right now.

“I saw my mom. Here, in school. Pero bago ko pa siya naabutan, napaligiran na ako ng mga fans at nawala siya sa paningin ko.”

“ It’s OK. She’ll come back .” He said in an assuring tone.

“ hindi ako naniniwala dun.” I said while gazing at the sky, like my mom, the sky who is too far for me to reach.

“ I know she’ll come back for you.” He said directly looking at me in the eyes.

“ Paano kung hindi? I don’t have much time—“ Shocks! Preno muna. Muntik ko nang masabi…

Not so ordinary (EXO fanfic)[on hold]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon