Multi: Aslı Özberk
----
Bölüm İthafı | ihbinb
----
Bu kitap;
Karanlıktan korkup, karanlığa gömülenlere gelsin.
----
"Yemeğinle oynama Aslı."
Annemi duymamazlıktan gelerek çatalımı tabakta yavaş yavaş hareket ettirmeye devam ettim.
"ASLI."
Annemin bağırmasıyla çatalımı masaya fırlattım ve sinirle cevap verdim.
"Ne var anne!? Ne?!!"
"Ne zamandan beri sözümü dinlemiyorsun?!"
"NE ZAMAN DİNLEDİM?!"
"Başkalarına sinirlenip, sinirini bana yansıtamazsın!"
"Doğru. Senin yaptığın gibi yapmamalıyım." dedim ve masadan sinirle kalktım. Balkona çıkarak plastik sandalyenin birine oturdum.
Ah size kendimi tanıtmadım değil mi?
Ben Aslı. Aslı Özberk.
Herkes tarafından hor görülen biriyim. Dışlanan, ezilen vs. vs...
Babam yok. Hiç görmedim. Hah! Merak ettiğimde söylenemez. Ben daha embriyoyken benim yüzümden terk etmiş ailesini. Ben sanki ona çok meraklıydım.(!) Ama annem her şeye rağmen beni dünyaya getirmiş. Ama sonra, sonra o da benden nefret etmiş. Ailesini yıkmışmışım. Ay götüm. Doğurmasaydın o zaman lan.
Abim var bide. Savaş Özberk. Her şeyim...
Onsuz yapamam ben be. O. Dedigim gibi her şeyim. Ama göremiyorum ki!
3 yıl önce...
3 yıl önce sebepsizce bıraktı bizi, beni.
Annem olacak kadının biyerlerinde değildi ama ben. Ama ben o gidince eksildim be!
Her gece mesaj atıyorum, atıyor.
Annem olacak şahıs bilmiyor abimle konuştuğumuzu. Bilmesede olur. Aman ya. Salla.
"Aslı, buraya gelsene!"
Annem kadının bağırmasıyla ofladım. Ne bokuma çağırıyosan?!
Bilerek aheste aheste gittim yanına. Elinde bi kağıt vardı ve transa geçmiş bi şekilde o kağıda bakıyordu. Yanına gidip kağıdı elinden çektim ve okumaya başladım.
Haciz mi?
Bu da neyin nesiydi böyle. Sinirle anneme döndüm.
"Sen hangi kafayla borç yaptın lan!"
"Kızım dinle bi."
"Birincisi bana kızım deme. İkincisi çabuk anlat, yoksa... Anlat hemen!"
"B-ben bi kaç parça kıyafet almıştım."
"Ciddi olamazsın anne. Bi kaç parça, ha?!"
Elimdeki kağıdı yere attım ve hızla annemin odasına gidip dolabını açtım.
Ünlü markalardan bi kaç elbise. Bi kaç bluz, pantolon vs.
Dolabın içindeki tüm kıyafetleri yere boşalttım.
"ANNE! BUNLAR NE!"
"AH! YETER AMA BAĞIRMA BE! Arkadaşlarım marka giyinirken ben iki kuruşluk pazar kıyafetleriyle mi dolaşayım!"
Sinirle saçlarımı çekiştirdim.
"O İKİ KURUŞLUK DEDİĞİN KIYAFETLERİ BULAMAYANLARDA VAR LAN!"
"Ayh banane onlardan. Milletin derdi beni mi gerdi?!"
Annemin yüzüne hiç bir şey demeden, ifadesizce baktım. Bi insan nasıl bu kadar pislik olabiliyordu.
Pardon insan dedim değil mi?
"Yazıklar olsun sana!" Dedim ve odadan çıkıp kendi odama geldim. Kendimi yatağa atıp tepinmeye başladım.
"Allah belanı versin anne! Neden? Neden böylesin?!"
Gözlerimdeki yaşların akmasına izin verdim. Abime ihtiyacım vardı. Ona sarılmaya... Ağladığımda 'geçti' demesine ihtiyacım vardı.
Telefonuma gelen mesaj sesiyle irkildim.
Komidinin üstünden telefonumu alıp mesajı açtığımda anlam veremedim.
Gönderen: Her şey.
-Bi hiçsin kızım sen!
----
"Unutulurken, unutamamak..."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ölüme Muhtaç Ruhlar
Fiksi Remaja"Siz bunu dinlerken ben cidden çok uzaklarda olucam. Ne kadar uzakta diye sorarsanız; Bir ölü ne kadar uzaktaysa, o kadar. Veda etmek isterdim. Ama yaşayamadım, yaşayamazdım. Ne gücüm kalmıştı o günden sonra ne de alacak nefes. Benim için, benim içi...
