14 Μαρτίου 2009
Τα γενέθλειά της. Σήμερα έιναι τα γενέθλεια της μικρής μου αδελφής. Θα γινότανε 10. Μόλις πριν από περίπου ένα μήνα ήταν τόσο ενθουσιασμένη που επιτέλους θα είχε δύο ψηφία η ηλικία της. Έτρεχε πάνω κάτω λέγοντας ότι επιτέλους είναι μεγάλη και μπορεί να κάθετε μέχρι αργά να βλέπει τηλεόραση μαζί μας και εγώ γελούσα και συνέχιζα αυτό που έκανα. Γιατί το θεωρούσα αυτονόητο ότι η μικρή μου αδελφή θα έχει τα γενέθλειά της. Το θεωρούσα δεδομένο ότι θα κάναμε ένα τέλειο πάρτυ και θα παραπονιόταν όταν έπαιρνε ρούχα για δώρα. Το θεωρούσα δεδομένο ότι ο μπαμπάς θα βιντεοσκοπούσε την μαμά όταν θα γινόταν συναισθηματική που η μικρή της κόρη έγινε επιτέλους 10 και εγώ με τον μπαμπά θα την κοροιδεύαμε. Το θεωρούσα δεδομένο. Τους θεωρούσα δεδομένους. Αλλά τελικά τίποτα δεν είναι. Δεν είναι δίκαιο. Δεν είναι δίκαιο να χαθεί τόσο μικρή. Δεν είναι δίκαιο να μην προλάβει τα δέκατα γενέθλειά της, να μην προλάβει τις βόλτες με τις κολλητές της. Δεν είναι δίκαιο να μην προλάβει να μεγαλώσει και να κάνει οικογένεια όπως πάντα ήθελε. Δεν είναι δίκαιο που τους έχασα όλους έτσι. Αλλά, η ζωή δεν είναι δίκαια.
Αντίο, Έμιλυ
YOU ARE READING
Αντίο, Έμιλυ
Short StoryΕίναι μια μινι ελληνική ιστορία που έγραψα για μια εργασία στο σχολείο και είπα γιατί να μην την ανεβάσω στο wattpad. Αν έχω χρόνο μπορεί να την γράψω στα αγγλικά με λίγο παραπάνω λόγια. Δεν θα πω κάποια περιγραφή της ιστορίας, είναι αρκετά μικρή κ...
