Realistic

Proloog

"Laat me met rust!" Snauwde hij, verbazingwekkend rustig.

"Waarom zou ik? Wat jij doet gaat mij evenveel aan als het jou aan gaat! Of nou ja..." Ik twijfelde even en pas een moment later besefte ik me dat.

'Fuck, Alice! Niet twijfelen! Dan kan hij je te goed inschatten!' Schold ik in mezelf. Zijn lege helder groene ogen keken me zo diep aan, dat ik me voelde alsof ik niet meer weg kon uit zijn greep. Ik haalde diep adem en keek hem toen weer vol woede aan.

"Ik bescherm mezelf door te weten wat jij doet! Iedereen weet dat je een draadje los hebt zitten in je hoofd!" Hij snoof hard door zijn neus en keek me vervolgens ongeïntresseerd aan.

"Ga je nu nog met iets zinnigs komen? Of blijf je mijn tijd verspillen?" Zijn harde kille stem weergalmde in mijn oren.

"Je wéét dat ik er ben om jou tijd te verspillen! En je wéét dat ik het leuk vind!" Dit keer was ik degene die mijn neus snoof, om mijn woedde enigszins in te houden.

"En ík weet dat jij me als een bedreiging ziet!" Een zelfvoldane glimlach lag op mijn gezicht, terwijl zijn lippen een zachte zucht verlieten.

"Je bent té voorspelbaar, Alice!"

"Moet jíj zeggen, Harry!" Ik spugde zijn naam uit, net zoals hij mijn naam uitspugde.

"Zie je, té voorspelbaar!" Hij rolde zijn ogen en keek me vervolgens opnieuw verveeld aan.

"Ík ben niet degene die de brand heeft gesticht in het bejaarden tehuis! Door míj hoefde die arme mensen nu niet in een noodgebouw te zitten! Ieder normaal persoon had kunnen weten dat die mensen zonder huis kwamen te zitten! Maar jíj moest zo nodig weer alles opschrijven, in dat stomme boek van je!" De woorden kwamen hard mijn mond uit, bijna schreeuwend, maar Harry leek niet onder de indruk.

"Je moet echt wat beters verz-" Ik onderbrak hem woest.

"Ik was nog niet klaar! Ik ben nog lang niet klaar met jou!" Mijn stem trilde, vol van woede en pijn. Je kon niet zeggen dat hij me ooit écht iets had gedaan, waardoor ik pijn zou moeten hebben, hooguit enkele grappen. Maar ik voelde de pijn die zijn slachtoffers hadden meegemaakt en dan niet te spreken over zijn ex, wat had ik een medelijden met haar!

"Ik heb nog niet eens gesproken over Mandy! Denk je echt dat ik dat achterwegen laat?! Je hebt haar pijn gedaan! En niet zo'n klein beetje ook! Je hebt haar gebruikt, net als alle andere mensen om je heen, waar je gebruik van maakt! Denk je echt dat je hierdoor je leven beter maakt?! Wat probeer je te bereiken Styles? Of..." Ik nam een diepe hap lucht, voordat ik mijn ogen tot spleetjes kneep en hem woedend, maar tegelijk achterdochtig aankeek.

"Of wat probeer je te verbergen?" Mijn stem klonk scherp. Harry's pupillen werden groot, maar zakten toen langzaam weer naar hun normale grootte. Hij gooide zijn hoofd omlaag en scande de tegels voor zijn voeten.

Plots richtte hij zijn hoofd omhoog, zijn ogen stonden vol vuur, vol woedde.

"Weet je wat jij moet doen, Pierson?! Je met je eigen zaken bemoeien, voor jij mijn volgende 'slachtoffer' bent!" Met dezelfde woede als ik daarvoor gesproken had, kwamen zijn woorden zijn mond uit.

"O, en wat dan?!"

"Ik zal je leven zo zwaar mogelijk maken! Ik laat je smeken om er een einde aan te maken, ik maak je zwaar depressief! Hou op met de held uithangen, Pierson!" Elk woord dat zich in ons gesprek voordeed, legde zijn hand vast in het boekje dat in zijn vingers geklemd lag.

"Veel succes, Styles!"

"Geloof me dat heb ik zeker niet nodig! Stop met je neus in mijn zaken te steken, Alice! Ik weet je te vinden." Hij keerde zich om, sloeg zijn boekje dicht en liep zonder verder nog om te kijken weg. Ik bleef voor enkele seconden stil staan, het was te verwachten dat hij zo zou doen. Een serieus grote grijns brandde op mijn gezicht.

"Wie is hier nu voorspelbaar?!"

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Woehoe 11 juni vandaag en de proloog is geplaatst!!!! 🎉

Ben nu misschien heel erg blij want ik ben vandaag ook nog eens jarig!

Ik word een grote meid 😜😉 Hahah!

Wel, sorry want als ik het nu na lees vind ik het echt zwaar slecht tegenover de rest... sorryy 😥

Tell me what you are thinking, I love you! 💖