Halısaha Dansı

1.Bölüm-Dans

Bölüm Şakısı- Pinhani: Beni Sen İnandır

Hayaller insanın dayanak noktalarıdır.

Bu cümle giriş olsun.

Hoşgeldiniz.
Hoş bulmanız dileği ile.

~

Hayaller insanın dayanak noktalarıdır.

En acı olan ateşe odun olmak mı? Yoksa, ateşin çıkmasına sebep olmak mı? Gözlerimi sakındığım sıcaklığa sebep olmak canımı sıkıyor. Ateşi yakan olmak ve ateşin odunlarının çevremdekiler olmasına sebep olmak nasıl bir duygu bilemezsiniz.

Kelimeler sevgi denen merette lal olurken buna engel olamamak... Bir bir kaybedişe direnmek... Direnirken kaybetmek.

Kayboluşa sükuttu hecelerim. Birer birer kaybedişe yaslıydı hayallerim. Hayallerimi ruhumdan sıyırdılar. Onlar başkasının dalına kondu. Bir başkası hayallerimi mesken tuttu direnişinde. Ben direndim, kaybettim. Onlar direndi, kazandı.
Benim hayallerim ile sahte saadet yarattılar kendilerine.

Hadi oradan sende! İnsanlar aynı şeyi hayal edemezler mi? Hayır!

Onlar benim çalınmış hayallerim. Onlar benim yıpranmış düşlerim. Ben onları yaktım zihnimde. Onlar sebep oldu direnişime. Ama çaldılar  benden hayallerimi. Bende yeni şeyler hayal ettim. Her kaybedişimde yeniden başa sardım hayatımı. Her yenilgide ayağa kalktım. Yeni hayaller edindim kendime. Her yenilgi yeni bir hayal.
Hayat...
Unutmayın onlar benim çalınmış hayallerim.

"Ben orada okuyacağım baba!"

Gözlerim dolu dolu ilk kez babama karşı bu kadar yükseltebildiğim titreyen sesimle direniyordum. Yine ve yine.

"Sana hayır dedim!"

Ellerim titrerken ağlamamak için ağzımı kapattım ve arkamı döndüm.

Ellerimi ağzımdan çektikten sonra, "Ben dans etmek istiyorum." diye fısıldadım.

Arkamı dönüp tekrar sinirden köpüren babama baktım.

"Ben dans etmek istiyorum!"

Gözlerimden bir iki damla yaş düşerken, "Ben o okulda okumak, dans etmek istiyorum." diye fısıldadım yalvarırcasına.

"Lütfen baba. Lütfen. Bak lisede senin istediğin yere gittim. Ama üniversitede o istediğin yere gitmek istemiyorum. Lütfen."
Yanına doğru gittim.

"Benim düşüncelerimin hiç mi önemi yok? Dans etmek istiyorum ben!"

Kollarımdan tutup gözlerime baktı.

"Senin dansına karışan yok ama üniversiteni heba etmeni izleyecek değilim. Git hobi olarak dans et. Ama elinde bir mesleğin olsun."

Hala sinirliydi ama sesini yumuşatmaya çalışıyordu.

"Ben hobi olarak istemiyorum. O benim yaşam tarzım." diye fısıldadım hıçkırırken.

"Bir meslek istemiyorum. İlla da olacaksa bu dans kolunda olmalı. Başka bir şey düşünemiyorum.  Lütfen baba."

Gözlerimden bir iki damla daha yaş düşerken ileride bizi izleyen anneme baktım.

"Olmaz Hazel. Kendine gel. Orayı tercih listene koymayacaksın bile."

Arkasını dönüp gittiğinde çaresizce yere oturdum. Başımı dizlerimin üzerine koyup hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

"Baban bu konuda biraz haklı güzel kızım. İstediğin gibi dans et. Sana karışmayız ama bunu kendine gelecek edinme. Bir kariyerin olsun."