♦ WINTER STORY ♦ || COMPLETE ||

အပိုင္း { ၃ }

~•~ ❄ ~•~
Winter Story
~•~ ❄ ~•~

~ 3 ~

သစ္သားခံု႐ွည္စားပြဲႀကီးထိပ္မွာ စတီးဇြန္းတေခ်ာင္းနဲ႔ လုဟန္ဟာ ညိမ္ညိမ္သက္သက္ေလး ညစာစားလို႔ေနသည္။ အသားမပါတဲ့ပန္းကန္ထဲမွာ အသီးအရြက္စံုလင္လို႔။ နေဘးကထိုင္ေနတဲ့ မင္ေဆာ့ကေတာ့ ပါလာေသာဘီစကြတ္ေတြကိုသာ ႏြားႏို႔နဲ႔ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ေဖ်ာ္ပီး ေသာက္ေနသည္။

" သက္သက္လြတ္စားတာလား "

မင္ေဆာ့က ဘီစကြတ္မုန္႔ေတြကိုနာနာေခါက္ရင္း စကားစလိုက္သည္။
လုဟန္သည္ မ်က္စိေ႐ွ႕က ပါေမာကၡဆိုသည့္ မင္ေဆာ့အား ေငးၾကည့္မိသည္။ အညိဳေရာင္ဆံပင္ေတြကို ဂ်ယ္ႏွင့္အေနာက္သို႔လွန္တင္ထားပီး ညအိပ္လက္႐ွည္အက်ႌထူထူေၾကာင့္ မင္ေဆာ့ပံုစံသည္ လူႀကီးတေယာက္လိုပင္။

" မင္းဒီမွာေနမယ္ဆိုရင္ အသားကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္မစားနဲ႔ "

" အင္းပါ "

လုဟန္က မင္ေဆာ့ရဲ႕ႏြားႏို႔ပန္းကန္ကိုၾကည့္ပီးေျပာလိုက္တာေၾကာင့္  မင္ေဆာ့ဟာမ်က္မွန္ကိုပင့္တင္ရင္း ဆူပုတ္ပုတ္ျပန္ေျဖသည္။
တကယ္ဆို မင္ေဆာ့ကိုယ္တိုင္လည္း အသားငါးသိပ္မစား။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ လိုအပ္တဲ့အာဟာရအတြက္ ျဖည့္တင္းရံုသာ။

" ဒီမွာဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေနမွာလဲ "

" တလေလာက္ပါပဲ စာတမ္းအတြက္ခဏပဲေနမွာ "

ဒီေတာအုပ္ႀကီးကိုကာကြယ္ဖို႔လာတာ။ ထူးဆန္းတဲ့သတၱဝါေတြရိွေၾကာင္း သက္ေသျပမလို႔ ဆိုတဲ့စကားေတြကို မင္ေဆာ့မေျပာခ့ဲပါ။ ေျပာစရာမလိုဖူးဟုလည္း မင္ေဆာ့ထင္မိသည္။

" မင္းကေရာ ေနစရာမရိွလို႔ ဒီမွာ လာေနတာလား "

မင္ေဆာ့ေမးခြန္းေၾကာင့္ ပန္းကန္သိမ္းဖို႔ထြက္သြားတဲ့ လုဟန္ေက်ာျပင္ဟာ ေတာင့္တင္းလို႔သြားသည္။ ဤေမးခြန္းသည္ မင္ေဆာ့တကယ္သိခ်င္ေနမိေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ တအိမ္လံုးတြင္မည္သူမ်ွမရိွသလို မိသားစုဓာတ္ပံုဆိုတာလည္းမရိွေပ။

" ငါ့ကို႐ွာမယ့္ လူတေယာက္ကိုေစာင့္ေနတာ "

တိတိဆိတ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ဟာ အျပင္ဘက္ကဆီးႏွင္းက်သံ တဘုတ္ဘုတ္သာၾကားေနရသည္။ လုဟန္ဟာ ဒီေမးခြန္းအတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားသလိုပဲ။ သူ႔ပံုစံအတိုင္း ေအးစက္စက္ျပန္ေျဖသည္။ စားေသာက္ပီးသားပန္းကန္ကိုေဆးပီး လုဟန္ဟာ မီးဖိုေဆာင္ထဲမွ ထြက္လို႔သြားသည္။