Criminals Never Fall In Love

C.N.F.I.L : 1. Bölüm

Öyle bir gün gelir ki, tek bir hareketinizle ,yaptıklarınızla belki de sözlerinizle bütün hayatınızı,geleceğinizi yerle bir etmiş olursunuz.. Ve bütün hayatınızı pişmanlıkla acıyla ve sevmediklerinize karşı duyduğunuz nefretle geçer. Benim yaptığımda bu değil miydi zaten? Ben de tek bir hareketimle , yaptıklarımla bütün geleceğimi,hayallerimi silmemiş miydim? 

Sevdiğim adamı öldürdüğümden dolayı hayatımda yaşamadığım şeyler yaşıyordum.Çok fazla pişmandım. Sadece 'onu' öldürdüğümden değil. Babamın beklentilerini boşa çıkardığımdan da pişmandım. Kardeşlerimin hayatında kötü bir izlenim bıraktığımada pişmandım.

Ve bu çok...ağırdı.

O anlar gözümün önüne geldikçe, o günü tekrar tekrar yaşıyor gibiydim.

O gece annemle babam beni,elimde boş bir içki sişesi ve yerde yatan, kandan yüzü ve boynu tanınmayacak hale gelen eski sevgilime baktılar. Babam hemen ambulansı aramış, annem ve kardeşlerim de benim gibi şoka girmiş bir halde ayakta dikiliyorlardı.

Aynı gece polisler beni de alıp götürmüş ve iki gece orada kalmıştım. Doktorların söylediğine göre. Sadece onu yaralayacağını düşündüğüm içki şişesi,çok derine saplanmış, hem soluk borusunu hemde damarlarını keserek nefes alamamasını sağlamıştı. Bende şimdi buradaydım. Henüz küçük olmamı umursamayan Hakim ve beni 7 yıllık ceza evi umrumda bile değildi..Ben birini öldürmüştüm. Bir insanı,sevgilimi,Tait'i

Gardiyanın beni kolumdan çekmesiyle birlikte araçtan aşağıya indim. Karşımda duran çok fazla büyük olmayan neredeyse bitişik iki binaya baktığımda biraz şaşırmıştım. Biri siyah diğeri ise beyaz renkti. Binanın bazı köşeleri resmen dökülüyordu. Etrafıma göz gezdirdiğimde buraya hiç gelmediğimi fark ettim. Etrafta hiç bir bina yoktu. Sadece orman vardı ve sonu belli olamayacak kadar büyüktü.

Yavaşca gardiyanlarla birlikte büyük siyah kapıdan içeri girdik. Benim bildiğim ceza evi daha değişikti. Burası biraz..... eskiydi işte böyle bir yer beklememiştim.

Bunlar umurumdamıydı?

Hayır!

Orada bir sürü insanla karşılaşmam aklıma geldi bir an.Yani tanışabilirdim değil mi?  Mutlaka iyi insanlarda vardır. '

' Hadi ama ceza evindesin iyi insan aranabilecek en kötü yerlerden biri''

iç sesim yine haklıydı.Burada iyi insan bulabilmek imkansızdı .Ama yine de benim gibi insanlarda var olmasını diledim. .Kendi kendime içimden sorduğum soruyu, yine kendi kendime fakat sesli bir şekilde söyledim .

''Umarım. ''dedim ağlamaklı bir ses tonuyla'' Umarım vardır...''

_______

Ne yaptığımı bilmiyordum sadece yürüyordum. Yanımdaki gardiyan beni kolumdan çekerek yön veriyordu böylece doğru yola giriyorduk.Belkide hep böyle yapmalıydım.Hayatımı başkaları yönetmeliydi .Böylece daha mutlu olabilirdim.

Annem bana hep inatçı,dik kafalı biri olduğumu söylerdi. Haklıydı.İnatçıydım. Bu yönden zaten babama çekmiştim.Küçükken sözlerini hiç dinlemez kafamın dikine giderdim.

Keşke diye geçirdim pişmanlıkla., Keşke izin verseydim ailemin hayatımın iplerini almasına.Belki de hayatım daha normal daha aksiyonsuz ve mutlu geçerdi.

Yaklaşık bir iki kat çıktıktan sonra, hiç birşeyi incelemediğimi fark ettim. Eskiden olsa bir tomar soru sorardım ama,değişmiştim. Hayatımın değiştiği gibi bende değişmiştim ve artık eski Skyler olmadığımı kendime itraf ettim.