Reputation // Larry Stylinson DUTCH

9. // Trust takes time.

POV Louis William Tomlinson

Langzaam komen de herinneringen weer tevoorschijn. Het liefst wil ik Harry alles vertellen, maar het lukt niet. Ik kan het gewoon niet. Ik probeer mijn mond open te doen om wat te zeggen, maar er komt niets uit. Het verhaal zit duidelijk in mijn hoofd, maar het komt niet naar buiten.

'Sorry... ik kan het niet,' zeg ik zachtjes. 

Harry trekt me in een knuffel. Ik voel zijn armen om me heen. Het geeft me een veilig gevoel. Ik wikkel mijn armen ook om zijn lichaam heen. Hij lijkt alsof het perfect past alsof het zo gemaakt moest zijn. 

Zijn warmte neemt mijn koude lichaam over. Het is goed dat we nu op zijn bed zitten, want anders was hij een stuk langer geweest. Ik voel zachtjes een traan over mijn wang rollen. Ik haat het om te huilen waar mensen bij zijn. Het geeft me een gevoel dat ik zwak ben en niet sterk genoeg ben om mijn tranen in te houden. Het geeft me een gevoel dat ik mijn eigen gevoelens niet onder controle kan houden. 

Ik probeer altijd mijn tranen in te houden, maar dit is al de tweede keer dat ik bij Harry huil. Het voelt zo zwak, terwijl ik een stoere jongen moet voorstellen. Ik trek terug uit de knuffel. Zo snel als ik kan veeg ik mijn tranen weg.

'Shhh,' fluister Harry zachtjes waarna hij mijn handen met zijn eigen handen stopt. Hij houdt me tegen om mijn tranen weg te vegen.

'Het maakt niet uit. Je mag huilen,' zegt hij zorgzaam. Deze aardige Harry spreekt me wel aan. Hij is zo stoer, maar tegelijkertijd ook zo zorgzaam.

'Ik ben zwak, Hazz,' zeg ik zachtjes.

'Nee, Lou. Dat ben je niet,' gaat hij tegen me in. Ik sta op van het bed. Ik loop de kamer uit en langzaam loop ik de trap af naar beneden. In de hal doe ik mijn schoenen aan en mijn jas. Ik pak mijn autosleutel en dan wil ik het huis verlaten.

'Lou, je moet weten dat ik je beste vriend ben,' zegt Harry nog een keer en daarna verlaat ik het huis.

Langzaam laat ik de deur achter me in het slot vallen. Ik loop naar mijn auto, ik stap in en daarna rijd ik weg. Er loopt nog steeds een traan over mijn gezicht zodra ik de straat van Harry verlaat. Ik besluit een extra groot rondje te rijden om thuis te komen. Ik zet de radio aan en ik begin zachtjes mee te zingen. 

Wanneer ik aankom bij een park besluit ik daar even een rondje te gaan lopen. Ik parkeer mijn auto en vervolgens loop ik naar het parkje. Ik houd ervan om naar andere mensen te kijken. Je kunt zo makkelijk zien of mensen gelukkig of ongelukkig zijn. Je ziet duidelijk verschillende levensstijlen. 

Ik zie kleine jongetjes die lekker samen aan het voetballen zijn, ik zie een meisje die haar hond aan het uitlaten is, een stel die hand in hand lopen met een grote lach op hun gezicht en een bejaard koppeltje die samen op een bankje zitten.

Ze zijn allemaal blij. Ze zijn allemaal gelukkig. Ze genieten van het leven.

POV Harry Edward Styles

Ik zit op de trap in de hal, voor de deur. Louis ging net weg en nu zit ik hier alleen. Ik voel me zo slecht en ik weet niet eens waarom. Het is moeilijk om te zien dat Louis het er zo zwaar mee heeft, maar ik weet niet hoe ik hem kan helpen. Ik kan hem niet dwingen om zijn verhalen te vertellen en dat wil ik ook helemaal niet. Ik wil gewoon dat hij weet dat hij altijd bij mij terecht kan. 

Ik heb hem niet eens tegengehouden. Hoe slecht ben je dan?

Mijn moeder komt de gang binnen gelopen. Ze wilt naar boven lopen via de trap, maar dan ziet ze mij zitten.

'Gaat het goed?' vraagt mijn moeder bezorgd. Ik schud mijn hoofd.

'Wat doe je als iemand met een moeilijk verhaal zit, maar het niet durft te vertellen?' vraag ik zachtjes.

'Gaat het over Louis?' vraagt ze. Ik knik.

'Uhm... ik zou hem duidelijk laten maken dat je hem wilt helpen,' zegt ze.

'Ik weet het niet meer, mam. Louis zit duidelijk ergens mee en ik maak me zorgen. Ik wil hem zo graag helpen, maar ik weet niet hoe,' zeg ik hopeloos.

'Misschien heeft het wat tijd nodig,' zegt ze. Ik knik opnieuw.

'Hij kent je nog niet zo lang. Misschien heeft hij meer vertrouwen nodig,' zegt mijn moeder.

Ik geef mijn mijn moeder een knuffel en daarna loop ik naar boven. Ik maak nog wat huiswerk. Daarna roept mijn moeder dat we gaan eten en vervolgens kijk ik nog wat tv en daarna ga ik naar bed. 

Wanneer ik in de avond in mijn bed lig denk ik nog steeds aan de dingen die mijn moeder heeft vertelt. Er zijn zo veel dingen die ik tegen Louis wil vertellen. 

Het duurt lang voordat ik in slaap val. Ik blijf maar denken wat er met Louis' aan de hand is. Hij leek er zo mee te zitten. Hij zag er zo verdrietig uit. Ik wil hem kunnen helpen. Mijn band met Louis is zo snel gegroeid. Ik vraag me af hoe hij naar me kijkt. Op school ben ik zo anders dan thuis. Ik zie er zo stoer of populair uit, maar Louis moet weten dat ik ook een hart heb die graag mensen helpt. Louis heeft precies dezelfde kanten. Op school lijkt hij een stoere jongen, maar tegelijkertijd is hij zo kwetsbaar.

Waarom doen we eigenlijk zo stoer? Waarom verbergen we onze gevoelens? Zijn we bang dat mensen ons minder dapper vinden als we onze echte gevoelens laten zien met een traan? Ik vind dat je veel stoerder bent als je wel durft te huilen in het openbaar. Jezelf echt laten zien vind ik stoer. Maar zelf zou ik dat nooit durven.

Misschien zijn mensen die er zo stoer uitzien helemaal niet stoer. 

Hoofstuk 9 jongens! Hopelijk vinden jullie het leuk. Vergeet niet te stemmen en het boek toe te voegen aan je bibliotheek. Op ons account staan ook nog andere Larry boeken!

Loveyou

x Iworkinabakery