Chapter 1

73 9 0
  • Dedicated kay Bret Colinares
                                    

=Missy's POV=

The story starts on a gloomy Sunday evening.

It was already 7:00 in the evening.

After mass tumambay muna ako sa mall para kumain ng favorite kong kainin sa isang fast food.

I was really in to chow fan.

Everytime na nkakakita ako ng picture nun sa billboard and tv commercials ay craving masyado ako sa pagkain nun.

So eto na nga after I order it in the counter ay naghanap na ako ng mauupuan bitbit ung table number.

As expected matao since Sunday nga ngayon. It was a fuss pero sanay na ako.

I see a vacant seat near the window glass facing outside the restaurant.

Dun na lang ako uupo kasi di nman iyon pagmamay ari ng mama na nkaupo sa katabi ng bakanteng upuan.

Lumapit na ako dun, I place there the table number and umupo na.

Habang naghihintay ng order pinagmamasdan ko lang yung mga dumadaan sa labas.

And without intention, I just faced the guy sitting beside me na sarap na sarap kumain ng..

Omo chow fan.

*gulp* I swallow my saliva.( Yuck.) Haha sorry. Nagugutom na talaga kasi ako.

*blink blink* At dahil im lookin at the food within a second, napansin ako nung guy.

He pointed the chopsticks at my face.

Langya. -_-

"Hey what are you lookin at? You like my food?"

I nod.

Tae bat ako tumango para tuloy akong yagit (batang paslit). 

He smiled.

Nope.

Erase.

He put a grin in his lips.

"Edi bumili ka." *evil smile*

Aish. Ang hambog.

Pero kasalanan ko nman dahil naglalaway ako sa kinakain nya.

Eeeh nkakahiya.

Kaya nagwalk out ako.

Chos nagpunta lang sa cr.

Buti na lang at walang tao. Papagalitan ko kasi ang sarili ko for acting that way. 

"Hay nman Missy. Nagmukha kang engot sa harap ng koreanong-Chinese-Japanese-Taiwanese (ano pa bang lahi ang singkit? Basta.) Alam kong gutom ka na pero hindi mo kailangang ipahalata na patay gutom ka. (bbrrrrkkk) Gutom ka na talaga. (enhale exale)" 

So lumabas na ako sa cr para balikan yung table number at para na din lumipat ng ibang mauupuan since paalis na din yung isang pamilya dun sa isang table.

Lumapit na ako sa dati kong inuupuan (worst-seat-ever).

Butt. Haha kidding it's a but okay. But, a big but, nawala yung table number ko sa mesa.

Lookin at the guy kain parin siya ng kain ng bottomless chowfan nya, di kasi nauubos, kanina pa yun kumakain eh. Ay anu ba lagi ko na lang siyang napapansin. wew.

So the bottom-line is.. asan na yung hinahanap ko.

Pag wala nun, walang darating na order so ibig sabihin walang pagkain slash chowfan.

My Kung Fu Panda (OnGoing)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon