It's been four years but the painful memories still remain.
I can still remember how lovely her voice.
I can still remember her beautiful face.
I can still remember how she smile at me.
I can still remember the pain she's holding on that night
I can still remember how she died.
I know you're in the better place now.
"Branden... hey branden your spacing out" Napalingon agad ako sa tumawag sa pangalan ko.
"Ha?" I said. Naalala ko na naman siya. How can I forget her?
"Hindi ka naman nakikinig sakin eh, palagi ka nalang nakatitig diyan sa labas naalala mo naman siya?" I smiled at her. Smile with-I-dont-want-to-talk-about-it.
"Ano nga yung sinasabi mo kanina?" She sighed.
"Kanina pa ako salita ng salita dito hindi ka man lang nakikinig. Ang sabi ko anong masasabi mo dito sa thesis ko? Baka mapagalitan na naman ako nito nung masungit na professor." I chukle. She's my cousin. Her name is Khaleesi Snow ako lang yung close niya dito at siya lang din close ko dito hindi kasi kami mahilig makipag kaibigan. Well, may kaibigan naman pero hindi talaga yung sobrang close na talaga. She had trust issue kaya ayaw na niyang masyadong makipagkaibigan baka kasi gamitin na naman siya.
"Okay lang naman... baka yung professor mo may gusto sayo. Kaya ka niya pinag iinitan ng ulo." She hissed and I laughed. Two years kasi tanda sakanya yung professor niya, hindi nga namin alam kong bakit siya ang pinag iinitan ng ulo nun.
"Mangilabot ka nga sa sasabihin mo, Branden Snow!"
"Baka nga lang, ikaw naman." Nandito kami sa Cafè. Nagkakape. Pampalipas ng oras kasi mamaya pa naman klase namin. Habang nakatingin ako sa labas kong nasaan ang mga slides, swing etc. Kong san naglalaro ang mga bata naalala ko na naman siya. Diyan kasi kami palagi naglalaro four years ago.
"Wala kabang planong umuwi, Branden? It's been four years pero hindi mo padin sila dinadalaw. Ayaw mo ba talagang umuwi? Namimiss ka na ni Tita Mercy" Khaleesi said. Yes, its been four years hindi na ako umuwi nung nangyari yun.
"Uuwi din ako."
"Palagi mo naman 'yang sinasabi eh, pero hindi ka parin umuuwi. Nag alala na si Tita sayo."
"Khaleesi, if you want to go home, umuwi ka nalang. Okay lang naman sakin." Ayaw ko lang talaga silang makita. I can't resent them. I can't forgive myself.
"Eh, hindi nga ako makakauwi kong hindi ka din uuwi. Please, Branden umuwi ka na please..." I sighed.
"I'm sorry khaleesi, pero hindi ko pa sila kayang harapin." After I said those words ay tumayo na ako. Iniwan siya dun na walang magagawa.
It's already eleven but here I am swinging in the playground where we used to play.
Palagi ko nalang pinupuntahan kong san kami nagkakakilala kung saan kami naglalaro. Dito din sa bus, dito ko kinuha ang first kiss niya at first kiss ko. Hindi man yun sinasadya pero hindi ko talaga makakalimutan yun. Hindi man lang niya nalaman na kinuha ko na pala ang first kiss niya. Lahat siguro ng mga pinupuntahan ko naalala ko siya. I missed you. I really missed you, Arya.
"Kuya... ok ka lang po?" Napamulat ako na ako pala ang kausap ng bata na 'to. "Bakit ka po umiiyak kuya?wag na po kayong umiyak kuya, sabi kasi ni mama pangit daw yung umiiyak. Kaya smile na po kuya kasi malulungkot din ako kapag may umiiyak na ibang tao po eh." Napatawa ako sa kanya. Ang cute niya. Hindi ko man lang naramdaman na tumulo na pala luha ko. Sinuway siya sa kanyang mama. I mouthed to her 'okay lang po.'
"Namimiss ko kasi yung babaeng mahal ko eh." I said with a smile. She's cute parang nasa mga six years old lang siya.
"Ganun po ba? Wag na po kayong malungkot, malulungkot po din siya kapag nakita niya kayong malungkot." She wiped my tears with her soft hands. Kinuha na siya ng mama niya at humingi ng paumanhin at lumabas na.
'Mapapatawad kaya niya ako?
Malulungkot ba siya kapag nakita niya akong malungkot?
Kong buhay pa siya ngayon mamahalin din ba niya ako?'
I thought to myself. Hindi siguro.
I keep blaming myself for what happened. If I could only turn back the time.
I missed you. I really missed you, Arya.
