Uçağa bindiğimde kimseyle konuşmak istemiyordum. Zaten bu aralar kimseyle konuşmuyorum. Konuşacak kimsem de yok zaten. Bir irem var onada son günlerde çok kaba davrandığımın farkındaydım. Annemle küçük çaplı ah cidden küçük çaplı dememe bakmayın oldukça büyük olan kavgamızın ardından babamın yanına gidiyorum. Yanımda oturan çocuğa bakmayıda ihmasl etmiyordum. Yakışıklı bir şeydi. Böylee alın evinizde besleyin misali. Ona dik dik baktığımı anlamış olacaktı ki
“unut bunu” dedi. Ben anlamayarak ona baktığımda
“unut bunu” dedi tekrar.
“orasını anladım aptal değilim. neyi unutayım?.” Dedim.
“beni ayartabileceğini sanıyorsun ya unut diyorum. “ dedi. Salak cidden salak. Tamam o an gerçekten bunu düşünüyor olabilirim ama bunu pat diye söylemeside gerekmiyor ki
“ne saçmalıyosun? Sana bakıcak kadar aptal değilim” dedim.
“Dön bi” dedi. Ne yapmaya çalıştığını anlamadım. Fakat genede döndüm. Kaşlarını çatarak bana baktı.
“şimdi şuraya dön” dedi eliyle diğer tarafı göstererek. Gözlerimi devirerek.
“ne yapmaya çalışıyorsun?” dedim arkam ona dönük bir şekilde.
“tamam yerine oturabilirsin” dedi. Sinirli gözlerimi üzerinde gezdirdikten sonra
“ne yaptığını anlamıyorum” dedim.
“biliyorum. Ne taraftan bakarsam bakayım aptalsın” dedi. Evet bunu dedi. Yanlış duymadınız. Sonrada kahkahalara boğuldu. Bir kez daha gözlerimi devirdim. Bu kaç yaşındaydı?
Biz gene böyle çocukça muhabbete devam ederken pardon yanlış oldu o çocukça muhabbetlere devam ederken birden bana yaklaşmaya başladı. O kadar çok yaklaştı ki neye uğradığımı şaşırdım. Öylece bana yaklaşmasını seyrettim. Dudakları dudaklarımı bulduğunda daha çok şaşırdım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Benim Dünyam
Romanceinsanları sevmem. çünkü bu gereksiz. beyni olduğu halde kullanmayı reddederler. sıkıntılı olduğunuzu anlarlar. zorla hikayenizi dinleyip sonunda takma derler. o an kafalarını duvara sürtüp kıvılcım çıkartmak istiyorum. yapıyorumda. yanlış anlamayın...
