Hayatın Gerçekleri

**

Sabah kalktığımda çok erkendi. Kendime inanamıyordum. Her şey tersine gitmeye başlamıştı. Aslında ne kadar erken yatarsam yatayım hep geç kalkardım ve bu sefer geç yatıp erken kalkmıştım. Hemen giyindim, kahvaltı hazırladım. Hâla çok erkendi. Ne yapacağımı bilemiyordum. Hiç yapmayacağım bir şeyi ilk defa yaptım. Hep ailemin kızacağını bildiğim yapmadığım şeyi yaptım. Dışarı çıktım! Yavaş yavaş sahilde yürümeye başladım. Denizin kokusu o an o kadar iyi geldiki anlatamam. Hani derler ya omuzlarımdaki yük gitmek bilmiyordu. Okula gitmek istemiyordum. Saat tam 7' ydi. Annemin ve babamın beni aradığını biliyordum. Sonra yavaş yavaş okula gittim. Ben bugün Merve'nin dünkü hâlinden daha kötü olduğuna eminim. Çünkü herkes acı acı gözlerle bana bakıyordu. Merve sanki konuşmak istiyor ama konuşamıyordu. Ama artık o benim arkadaşım değildi çünkü dün bana köşeden golünü atmıştı. Artık benim Merve diye bir arkadaşım yoktu. Ben onun en iyi arkadaşı olmama rağmen bana böyle bir şey yapamazdı. Dersler iyi geçti ve okul bitti. Eve nasıl gidecektim? Ne yapacaktım? Bilmiyordum. Hiç ama hiç bir fikrim yoktu. Ama en sonunda mecburen gittim. Annem çok ağlıyordu. Ne olmuştu bana böyle? Kendimden nefret ediyordum. Anneme koşarak sarıldım ve dünden beri olan her şeyi anlattım. Küçücük bir olay neler yaratmıştı böyle acaba yarın ne olacak?

Annemle barıştık babamla çok kötü kavga ettik ve konuşmuyoruz. Aman Allah'ım küçücük bir olay nelere yol açmıştı böyle. Aklım almıyor. Vallahi çıldırmak üzereyim. Artık yaşamak istemiyordum. Okulda Merve yanıma geldi ve barışmak istedi bende yüzümü kibirli gibi yaparak "Sen benim gerçek arkadaşım olsaydın beni bi dakkada silip atmazdın" dedim. Yüzü bir bozuldu. Ağlayacak gibi oldu. Ohh, canıma değsin! Çok mutluyum:)
Sonra Fatma'nın yanına gittim. O da benim en sevdiğim arkadaşlarımdandı ama Merve bir başkaydı. Üfff! Yeter ya Sinem senin hayatında Merve KARATAŞ diye biri yok. Anla bunu artık.
Artık hep Fatma ile geziyor en önemli şeylerimi hep onunla paylaşıyordum. Çok iyi bir ikili olmuştuk. Arkadaşlarımla da iyi anlaşmaya başlamıştık. Çok mutluydum. Ve ben biraz atılgan olduğum için "Arkadaş Olma'' konusunda pek zorluk çekmiyordum. Tanımadığım okula yeni geldi herhalde bir şahıs yana çekilmiş içine kapanıktı. Atılganım ama bu arkadaşa pek kanım kaynamamıştı. Onu boşverelim. Bu aralar dersler de iyi ama içimde bir boşluk var ve ben ne olduğunu çok iyi biliyorum: Ailem. Annem özellikle hep içine atıp olayları sineye çekmiş ama içinde çok kötü bir kargaşa vardı. Babam ise çok bağırmış ve hem beni üzdüğü için hem de olayları sindiremediği için içinde garip duygular vardı. Hem pişmanlık hem kızgınlık. İkisinin bir arada nasıl yaşandığını bilmiyorum ama en yakınımdaki kişi yani babam yaşıyor ve ben gözleyemiyordum. Artık şu saçmalığa bir son ve kendime bi çeki düzen  vermeliydim. Bu olaylar yetmişti bana artık!