Lost In your Love (On-going)

episode 4

Hiroshi's pov

Hi guys!

Winks* winks* hahaha!

Masanay na kayo sa kin okay? Hahaha! Okay, uhm before everything else. Mag papakilala muna ako hehehe.

Ako si Hirashi Okinawa. 19 years old, 3rd year nasa business ad. Mayaman ako, oo sobra.

Masayahin talaga akong tao pero hindi ko pinapakita sa iba. Siguro sa pili lang ganun.

Pauwi na ako galing sa school nang harangin ako ng mga di kilalang lalaki. Nakabonet silang lahat. Agad naman akong bumaba mula sa sasakyan ko.

"Anong kailangan nyo sa kin?" Sabi ko. Pambihira naman oh, sa susunod talaga mag aaral na ako ng martial arts.

"Haha! Wala kaming kailangan sayo pare. Pero ikaw ang kailangan namin." Sabi nung lalaki. At palagay ko, si Ken to boyfriend ni Saya. Ang babaeng higad, masyadong makati.

"At ano naman iyon?" Tapang tapangan kong sabi peroang totoo, natatakot na ako. Di naman sa duwag duwag ako o ano, pero kasi di naman ako nananapak. Haaay, magpapaturo na talaga ako ng martial arts! Asan na ba si Butler Cho?

"Ito oh!" Sabay sapak sa kin. At hanggang sa pinagtulungan na nila ako. Nang mabugbog sarado na ako, ay iniwan na nila ako at dinala ang kotse ko. Hanggang sa makatulog na ako.

Bat kaya ganun? Sa sobrang tagal ko dito, wala man lang nakakita sa akin na homeowners sa subdivision na ito. Ni mga guardya wala din. Haaaay, pero kapag nakatindig na ako sa harapan nila di mag kaugaga sa pagmamalasakit sa akin.

Maya maya pa ay naramdaman ko ang malalambot na kamay ng isang babae.

"Kuya? Kuya? Okay ka lang?" Tanong niya agad. Halatang nag aalala siya sa kin.
"Huummm." Pagpilit kong gumalaw. Napadilat naman ako ng konti at.

Diyosa? Ang ganda. Napaka amo ng mukha. Napaka fragile. Di man ganun kaputian, bumabagay naman sa kanya. Lalo na ang ilong niya. Di man matangos at di man ganun ka pango, ang cute cute naman sa kanya. Pati ang mga pisngi niyang napakasarap pisilin.

Maya maya pa ay di ko na rin na gumalaw pa dahil sa sakit ng katawan. Kaya agad din niya akong inakay at pumara ng taxi para maihatid na kami sa ospital.

Nakatulog din ako habang ginagamot ako. Siguro ay pinalabas din muna nila ang babaeng tumulong sa kin.

Nang magising ako ay agad naman akong nilapitan ni Sisi. I immediately wear my glasses and poker face look na lagi kong ginagamit sa lahat ng taong papansin, sipsip at iba pa sa akin.

Sisi? Short for sipsip. I always call him that pero bukod sa di naman niya alam kung anong ibig sabihin nun, he doesn't mind at all.

"Good morn---." I cut him off.

"What do you want this time, Sisi?" Agad kong sabi. At hinawakan ang libro ko at binasa ito.

"Ahm, ah greetings Mr. Okinawa. Stable na po ang kalagayan nyo at pepwede na din po kayong lumabas. Tinawagan ko na din po ang butler niyo. At ngayon po ay nakaroon kaya sa isang very special room na kayo lang ang pwedeng gumamit. Plus, ung mga nurses na nag asikaso sa inyo ay specifically na para sa inyo lang." Sabi niya habang nakangiti at tatango tango.

"So?" Sabi ko nang di pa din nakatingin sa kanya at nakataas ng kilay ko.

"Ah. Un lang po hehe." Sabi niya. At lumabas na din ang Sisi.

Nang ilang sandali pa habang nag babasa ako ay narinig ko ang pinto na bumukas. Baka nurse lang.

Nang mapatigil ito sa harap ko ay napatingin ako sa kanya. Para hindi niya mahalata na gusto ko talaga siyang titigan, ay agad ko din naman ibinalik ang tuon ko sa pag babasa.

"Ikaw ba ang nag hatid sa kin dito?" Mautoridad kong tanong sa kanya.  Yumuko na lang siya at nag hawak ang kanyang dalawang kamay.

"Ah... opo." Sabi niya habang nakayuko at mag kahawak ang dalawa niyang kamay. At tumungin nang muli sa kin.

Tumingin din ako sa kanya,  at ibinaba ang libro kong hawak at ngumiti sa sa kanya ng malapad. Wala e, di ko mapigilan ang di mapangiti sa kanya. Para akong nakakita ng isang napaka cute na stuff toy na masarap yakapin.

"Thank you very much." Sabi ko habang nakangiti.

"Ah sige.." sabi niya na lamang. Nahihiya talaga siya sa kin.

"Wait, anong pangalan mo miss?" Sabi ko habang nakangiti pa din.

"A-ah, Ern, Ern Kanayoshi." Sabi niya. Haha! Ang cute niya talaga. Ayaw nang maalis ang mga ngiti ko sa labi. I feel so happy. Very much happy,

"Ah hello! I am Hirashi Okinawa. 19 years old! 3rd year college." Masiglang tigon ko.

"Ah." Sabi niya na lang. Eherm, speechless siya. Na iispeechless siya sa kaguapuhan ko.

"Anyway, kumain ka na ba?" Tanong ko. Base sa itsura niya, nag jogging siya.

"Ah di pa, pero uuwi na rin naman ako. I just came back to check if you're okay." Sabi niya. That was a very thoughtful of you sweetie.

"Ow, that's a pity. You sure na uuwi ka na talaga?" Sabi ko na parang nag peplead ako sa kanya to stay.

"Yeah. May mga gagawin pa kasi ako." Sabi niya uli.

"Ayaw mo ba kumain muna?" Pamimilit ko uli.

"Huh? Ah sa bahay na lang." Sagot naman niya uli.

"Sure ka?" Paninigurado kong uli sa kanya. Nahahalata niya na yata na kinukulit ko siya. Pero wala eee. Until hindi nag wowork sa kanya to, di ko siya tatantanan.

"Ahm.." sabi niya na lamang. Habang tumatango.

"Haha! Very sorry, makulit yata ako. Well if that's the case, ipapahatid na lang kita sa driver ko. I hope na di mo na tatanggihan un." Sabi ko uli habang kumakamot sa batok.

"Ahm, if you insists. Anyway, you sure you're okay?" Tanong niyang uli. Ang sweet niya talaga. Ang caring niya. Agad ko naman ding tinext si Manong Bash para antayin si Ern sa lobby. I described her clothes and everything para hindi na maghanap si Manong. Pero hindi ko pinahalata kay Ern na nagtetext ako.

"Yes of course. Nasa baba na ang driver. Nag aantay sa lobby. Don't worry, alam na niya kung anong suot hahaha. Okay?" Sabi ko. Tumango naman siya ay tumango na at lumabas na. Sumisilip pa ako sa kanya hanggang sa makalabas na siya ng pinto.

Ang ganda niya talaga kahit medyo tahimik at mahinhin siya.....

Welcome to my world Ms. Ern Kanayoshi.