-gerçek hayattan alıntıdır-
Bir süre akıl hastanelerini dolaşıp orada yatan insanların değer verdikleri kişilere yazdıkları mektupları topladım, derledim ve en sonunda yayınlıyorum. Umarım okurken ağlamazsınız çünkü ben okurken ağlıyorum, yazarkende...
İşte bu yazdığım mektup sana sevgilim, gözlerine bakamadığım ve asla uzunca izleyemediğim sevgilime.
Başkasına gidişine bile tutulmuşum ben. Öyleki erkek kardeşimle düğünüm olduğunu söylediğinde sana sadece buruk bir gülümseme ile tebriklerimi ilettim. Sen beni sevdiğini söylerken neden abimle evleniyorsun bilmiyorum lakin bunu da kabul edebilirim. Ben seni böyle sevdim, seveceğimde. Etrafımdaki herkesi silmeye çalıştıkca içime karışıyorlar. Karmaşık bir ruh hali ile verdiğim kararları sorguluyorum. Keşke bir kez abime baktığın o aşk dolu bakışı bana atsaydın. Keşke birazda beni sevseydin. Keşke benim çocuğuma hamile olsaydın, senin gibi kokan bir kızım olsun çok isterdim. Ama balım sana diyorum ya, ben seni böyle sevdim. Gidişinle ve kalışınla sevdim. Annen baban boşandığı zaman sana ağlaman için omzunu uzatan bendim, abim değil. Anlıyorum onu seviyorsun, haklısın da. Ben bile kendimi sevmiyorum. Umarım çok mutlu olursunuz çünkü sen dünyanın en mutlu insanı olmayı hak ediyorsun.
UJ (1996-2017)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kişi hakkında ne düşünüyorsanız yorum olarak yazın. Empati kurun ve kendinizi o insan yerine koyun.
