-gerçek hayattan alıntıdır-
Bir süre akıl hastanelerini dolaşıp orada yatan insanların değer verdikleri kişilere yazdıkları mektupları topladım, derledim ve en sonunda yayınlıyorum. Umarım okurken ağlamazsınız çünkü ben okurken ağlıyorum, yazarkende...
Anne, Belkide en çok ihtiyacım olan vakitte beni terk ettin. Sanki tüm kapılar kapandı. Umut dolu tüm kapılar. Seninle olmayı, gülmeyi ve eğlenmeyi ben de her çocuk gibi isterdim lakin diyorum ya sen bana kapıları kapatmayı layık gördün. Anne, beni hiç mi sevmedin? Sevsen böyle mi davranırdın, hayır. Davranmazdın. Değer verseydin böyle davranmazdın. Beni el üstünde tutardın. En azından yanımda olurdun. Seni çok sevmemin hiçbir etkisi yok. Karşılıksız aşk öldürür derler ya, ölüyorum ben anne. Yavaş yavaş, her gün düzenli olarak ölüyorum. Ama sen bunu hiç fark etmiyorsun. Ve son bir şey daha anne. Sevgilimi sevemediğini söylemiştin ya hani, aslında sevgilim aynı sana benziyor. Sen daha sana benzeyen kişiyi sevemiyorsun anne. Beni nasıl seveceksin ki zaten?
-AJ (1999-2017) Seni seviyorum dostum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kişi hakkında ne düşünüyorsanız yorum olarak yazın. Empati kurun ve kendinizi o insan yerine koyun.
Not:Yazan kişi hakkında kötü yorumları kabul etmiyorum çünkü kendisini 3 hafta önce kaybettik, intihar etti.
