Naniniwala ba kayo sa FOREVER?
Ang iba siguro OO at ang iba HINDI.
Pero kung ako ang tatanungin niyo,isang malaking HINDI.AKO.NANINIWALA SA.SALITANG.YAN.
Kasi I believe na NOTHING is PERMANENT, everything ENDS,everyone LEAVES and the word FOREVER will never EXIST.
At nga pala,kinamumuhian ko ang world na yan.
Kung bakit?,una kasi,noong 7 years old pa ako,nagsumpaan sina mama at papa sa harapan na habang buhay silang magmahalan,walang iwanan,sabay silang mamatay,at pananatilihing healthy and strong ang relationship nila.
Pero pagtungtung ko ng 8 years old,at sa mismong B-day ko pa,nag-away sila.
Dahil sa galit ni papa,sa dahilang hindi ko alam,nasampal niya si mama.
Kaya ang dakila kong ina,umalis,hindi mang lang nagpaalam at hindi man lang sinabi na"anak,mahal kita at babalikan kita".
Ang sakit non.
Pero mas matindi ang pangalawa.
Hindi kami masyadong close ni papa kasi sa gabi ko kang siya makikita pag hindi pa ko tulog,kasi busy yun sa work.
Dahil hindi nga kami masyadong close ni papa,sa kanya ko sinisi ang lahat,ang pag-alis ni mama.
Hindi ko siya kinakausap,pinapansin,ni tawagin siyan papa hindi ko na ginawa.
Kaya,Sept.7,2004 galing ako sa school,6:00 pm na akong umuwi.
Maliligo na sana ako nang maalala ko na ubos na pala ang sabon ko,kaya pumunta ako sa kwarto nila papa para kumuha ng sabon sa banyo nila.
Pero pagbukas ko sa pinto ng C.R.,tumambad sa akin ang nakabulagta na katawao ng aking ama na may saksak na kutsilyo sa dibdib niya.
Hindi ako makagalaw,makapagsalita,parang nanginginig ang buo kong katawan,at ang alam ko lang umiiyak na ko.
Dobleng sakit ang naramdaman ko non.
At ang pangatlo,ay TRIPLE ang sakit, bakit?
2nd year highschool ako noon,dahil sa mga nangyari,palagi akong umiiyak pero sa school lang kasi pinapagalitan at sinasaktan ako ng aunte ko na kapatid ni papa.
Habang umiiyak ako sa may puno,may isang lalakeng lumapit sa akin at inabutan niya ako ng panyo.
Tinarayan ko siya nong una pero pinagpilitan niya at sabay sabing "ano ka ba,kunin mo nga to, simula ng makita kita dito na umiiyak,mangangati na tong kamay ko na ibigay to sa iyong panyo ko,at itong panyo ko naman nangangati na din kasi dalawang linggo na to sa bulsa ko,pero hindi ko ginamit to ha"
"stk"
Dahil doon napasmile niya ako.
Kaya simula nong araw na yun,palagi na niya akong dinadamayan at pinapatawa.
Kaya siguro,napamahal ako sa kanya hindi bilang isang kaibigan at alam kong mahal niya din ako,kaya dumating ang araw na niligawan niya ako at naging kami.
Pero hindi ko inakalang dadating din yung araw na kailangan ko na pala siyang iwasan at iwan.
Kung bakit triple ang sakit?
Kasi ako yung MANG-IIWAN.
Sina mama at papa ang nang-iwan sa akin kaya sinabi ko sa sarili ko na hindi ako gagaya sa kanila,pero ayun nag-iwan pa rin ako sa taong mahal na mahal ko pa.
Ang sakit-sakit,dagdagan mo pa ng maraming katanungan na paulit-ulit sa isipan ko,kagaya nang
'Bakit,bakit ako pa,may nagawa ba akong kasalanan?'
'Kung may nagb man ako,bakit ganito,bakit lahat ng taong mahal ko nawawala?'
'dadating pa kaya yung araw na magkikita kami ni mama'
'eh,yung lalaking mahal ko,mapapatawad pa kaya niya ako?'
At ang palaging nakatatak sa utak ko ay ang mga katagang ito
'Dadating pa kaya yung araw na maniniwala ako sa salitang
'FOREVER'?
