Biker

1.η μεγάλη μέρα

Victor Ramon Rodriguez (Vito 'Vitor)  28 ετών.

Το κουδούνι ακούγεται δυνατά στις 6.30 π.μ  όπως κάθε πρωί τα τελευταία 9 χρόνια,τόσο δυνατά που ήταν αδύνατον να μην ξυπνήσει και ο πιο αναισθήτος άνθρωπος.

Έχω ξυπνήσει μια ώρα πρίν και αφού ξυρίστηκα για τελευταία φορά εδώ μέσα, έβρεξα τα μαλλιά και έπλυνα τα πρόσωπο και τα χέρια ώστε να ξεπλύθουν οι αμαρτίες μου,μάζεψα κάτι προσωπικά αντικείμενα και κάτι τελευταία βιβλία, έστρωσα το κρεβάτι, δίπλωσα τα ελάχιστα ρούχα που είχα και περίμενα φέρνοντας βόλτες στον χώρο που δεν ήταν μεγαλύτερος από 12τ.μ τον φρούρο να ανοίξει το κελί και να με οδηγήσει αντίθετα αυτή τη φορά από το κελί προς την γραμματεία όπου θα λάμβαναν χώρα οι τελευταίες διαδικασίες για την αποφυλάκιση μου.

Θαρρώ πως ήρθε η ώρα επιτέλους και τα βήματα του δεσμοφύλακα στο διάδρομο ακούγονται τόσο καθαρά που τρυπώνουν  αργά και βασανιστικά στο μυαλό μου και στην διαδρομή παρενοχλούν ολόκληρο το νευρικό μου σύστημα.

Μια,δύο,τρείς στροφές το κλειδί, το κλικ ακούστηκε, λίγα βήματα μακριά από την μεγάλη μέρα.
Χαιρετάω τον συγκάτοικο μου στην γκαρσονιέρα και μετράω βήματα ως το γραφείο της γραμματείας.

"...276,277,278"

...Κύριε Victor Ramon Rodriguez, είστε έτοιμος, μένουν μόνον κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες και η υπογραφή του διοικητή του ιδρύματος και είστε ελεύθερος.

"Χεχ" μου ξέφυγε ένα νεύμα.

Και ξεκίνησα αμέσως προς το γραφείο του διοικητή.

Εκεί με περίμενε ευδιάθετος όπως πάντα και με την ειρωνεία να μην εγκαταλείπει ποτέ τον λόγο του.

-"έεχ,Vitor γιε μου, πότε πέρασαν κιόλας 9 χρόνια;"

"από αμούστακο σε είχα στη βίλα μου"

-"Ήρθα απλά για την υπογραφή"

Αφού υπέγραψε τα χαρτιά και πήρε τηλέφωνο την πύλη για να ανοίξουν,καθώς δεν άνοιγαν για οποιονδήποτε λόγο,εγνεψε προς το μέρος μου :"να σε κεράσω ένα τελευταίο τσιγάρο;"

-"δεν έχω χρόνο"  Απάντησα βιαστικός και καθόλου άνετος από την παρουσία του.

-"Στο καλό να πας γιε μου και ελπίζω να μην χρειαστεί να σε φιλοξένησω ξανά στην βίλα μου" είπε και γέλασε με σατανικό και απαξιωτικό γέλιο.