Biker

2.Νεα αρχή

Είναι 10.56 π.μ βρίσκομαι έξω από το κατώφλι του πατρικόυ μου με μια βαθιά ανάσα χτυπά το κουδούνι και ακούω πάλι τα βήματα, αυτά τα βήματα, σαν του δεσμοφύλακα κάθε μέρα στον διάδρομο της φυλακής.

Ανοίγει η πόρτα και αντικρίζω το πρόσωπο της γλυκιάς και πλέον γερασμένης μητέρας μου,με ένα βλέμμα που τρυπώσε στα άδυτα της ψυχής μου έμεινε στάσιμη και ύστερα αφού συνειδητοποίησε τι έγινε με έσφιξε στην αγκαλιά της 9 χρόνια αργότερα από την μέρα που με μάζεψαν,όπως ο μπόγιας μαζεύει το αδέσποτο,από μπροστά της.

-"Ροζαριο ποιος είναι;  Τι ζητάει;"  ακούστηκε μια βαριά αυστηρή φωνή από το βάθος του πολυχρωμου σπιτιού.

-"Ρα-ρα-Ραμον, έλα,έλα γρήγορα." απάντησε η πάντα γλυκητατη μητέρα μου, που ακόμα με αυτές τις βαθιά χαραγμένες ρυτίδες στο πρόσωπο της φαντάζει πανέμορφη στα μάτια μου.

-"Ααα!καλώς τον,πως και από εδώ; "  ξεστόμισε ο πατέρας μου μόλις με είδε,ειρωνικά και το βλέμμα του ήταν σαν να με δίκαζε ξανά και ξανά για όλα όσα είχα καταδικαστεί, ωστόσο ήξερα ο βαθιά μέσα του μαραζώνει αλλά ήταν πολύ σκληρός για να το δείξει, πόσο μάλλον να το παραδεχτεί.

-"Μητέρα, πατέρα! Καλώς σας βρήκα!" Απάντησα χωρίς να θέλω να χαλασω την όμορφη αυτή στιγμή και να θυμώσω τον Ραμόν.

"Ξέρω,δεν είμαι καλοδεχούμενος,ήρθα απλά να σας χαιρετήσω" συμπλήρωσα και πριν προλάβει η Ροζάριο  να μου προτείνει να κάτσω για φαγητό γύρισα την πλάτη και με αργά βήματα αποκρύνθηκα από το πατρικό μου.

Λίγες στιγμές αργότερα και εφόσον έφτανε μεσημέρι και ο ήλιος έκαιγε  και ενοχλούσε τα ευαίσθητα ματιά μου στο φως του,περπάτησα στην άλλη άκρη της πολύχρωμης γειτονιάς όπου βρίσκεται η γκαρσονιέρα μου ένα σπίτι που αγόρασα σε τιμή ευκαιρίας και είχε γίνει στέκι,μπαρ ακόμα και ορμητήριο στο παρελθόν από φίλους,"συνεργάτες" και φυσικά εμένα τον ίδιο.

Η πρώτη μου εικόνα καθώς μπήκα μέσα ύστερα από τόσο καιρό ήταν αρκετά καλύτερη από ότι περίμενα, τα πράγματα όλα στη θέση τους, τακτοποιημενα και συντήρημμενα.
Τα έπιπλα ήταν λίγα ότι χρειαζόταν δηλαδή ένας μετέφηβος,οι τοίχοι είχαν αφίσες,αναμνηστικά και κασκόλ ομάδων, μετάλλια,τρόπαια και φωτογραφίες.

Παρόλα αυτά τίποτα από αυτά δεν μου είχε λείψει, τίποτα εκτός από αυτό που κρυβόταν στο γκαράζ και αφού πέταξα σε μιαν άκρη τις αποσκευές μου οδηγήθηκα προς τα εκεί.