Evet nihayet midesinde ucusan kelebeklerden olsun, aklının bir karış havada olmasından olsun, sonunda asik olduğunu tam anlamıyla hissediyordu Jeremy. Ne yapacagını bilemez olmuştu. Çaresizdi. Üstelik daha adını bile bilmediği birine karşı üstün duygular besliyordu. Adını öğrenmeliydi. Ama nasıl? Çılgın fikirler bürümüştü o an beynini. Yapması cok zor seyler düşünüyordu, ama değerdi. Teneffüs zili çaldığında okul bahçesine çıktı, endişeli ve heyecanlı gözlerle hemen etrafı süzdü , tam da rüzgar eşliğinde tazelenen ağaçların altında bankta oturuyordu cocuk. Jeremy o yone doğru ılerledi ve usulca caktirmadan cocuğun montunun cebine "seni seviyorum" diye not bıraktı. Anonim, masum, fazla duygu ıceren bir not. Asıl bekleyiş serüveni şimdi başlamıştı iste. Peki cocuk bu notu görünce ne olacaktı? Ne değişecekti? Jeremy kendisine dair ufacık bir ipucu bile vermemişti. İşte şimdi sıkıntılı günler başlıyordu. He tabi birde stres ve korku dolu! Jeremy arkasında küçücük bir ipucu bile bırakmamasına rağmen icini bir korku hapsetmişti. Sanki cocuk notu jeremy'nin yazdığını anlayacakmış gibi düşünüyordu. Bir süre utancından, endişesinden teneffüslere bile çıkmadı. Tırnaklarını bile yemeye başlamıştı. Şimdi ne yapacakti? Çaresizce bekleyişi devam ediyordu malesef...
