Mijn ontzettend vermoeiende leven

Vla.

Ik ben naar mijn kamer gevlucht om Vera te ontwijken en nu staar ik naar het plafond. Die is versierd met krullen en stippen in verschillende tinten paars en roze. Die heb ik er een jaar geleden opgeschilderd, net zoals het veelkleurige hart op mijn deur. Op mijn deur staat ook sinds januari het woord 'Vla.' dat deel uitmaakte van een project van Vera. Ze is toen met een permenent marker door het huis gezworven en heeft de muren volgekladderd met slogans zoals 'laminaat' en 'Unicoorns ar riel' (ze is niet zo goed in Engels). Ze is er zelfs in geslaagd om Naden's met heineken gebarricadeerde kamer binnen te komen en in koeienletters 'Kruitvat, steeds verrassend altijd voordelig' op de kast te schrijven. Ik betwijfel of Naden het überhaubt gezien heeft.
Naden is mijn alcoholistische broer. Nadat mijn ouders redelijk gewelddadig zijn gescheiden, is hij in een neerwaartse spiraal in de vorm van een bierglas. En als hij niet drinkt, dan slaapt hij. Nou ja, dan ligt hij in een zuipcoma (een zuipcoma is het product van comazuipen).
De enige die aan de 'Vera schijft rare sh*t op je muur' gekte is ontkomen is mijn 16 jaar oude zus Tanana. Dat is vooral omdat je niet wil weten wat er gebeurt als je haar boos maakt. Helaas weten we het al.
Ze scheld je zo erg uit dat je drie maanden later nog met een minderwaardigheidscomplex van hier tot Tibet zit. Lang verhaal kort, je zit in dit huis dus 365 dagen per jaar met dat minderwaardigheidscomplex.
Helaas stormde Het Veramonster toen mijn kamer in, dus mijn al niet zo gelukkige gedachten werden heel ruw verstoord.
"Hai zus, ik had je nog niet eens gezien, joh! Jeetje, wat een teringzooi hier. Hoe gaat het met jou?"
"Het zou een stuk beter gaan als je nu ommiddelijk uit mijn optyft," antwoordde ik geïrriteerd.
"Ow, nou, sorry hoor," zei ze, in geen enkele mogelijke vorm geïrriteerd.
Het is een raadsel of ik het in dit huis ga overleven.