Bestfriend

Escape

A/N: Warning: Short chapter.

••••••••••••

Lian's POV

Pagkababa na pagkababa ko ng sasakyan ni Kuya Jay, nagpasalamat lang ako at pumasok. Sinalubong ako ni Leandro. "Oh? Noona? Bat parang inagawan ka ng candy jan?" Inalalayan niya ko dahil nanghihina nako "Si Peter, umamin sakin. He likes me." Sabi ko at naconfuse naman siya. "You should be happy right?" I nodded. "At the same time, nacoma si John." Literal na napanganga siya. "Waeyo?!" Nagulat siya sa sinabi ko. Sino ba naman hindi magugulat sa nangyare? {Noona=Ate  Waeyo=why}

Until... Someone planned all of this..

Pero hindi pwede. Kinwento lahat sakin nina Oppa Jay at Jaira ang nangyare. Bakit ba pumasok sa isip ko yun? Hays! Alam kong impossible yun. {Oppa=Kuya}

Nagpaalam nalang ako kay Lean na pupunta ako sa kwarto ko. Humiga ako sa kama ko at pinikit ko yung mga mata ko.

Is this the right thing to do? Marami akong masasaktan. Babalik naman ako eh. After months? I think? Di ko naman silang pwede iwanan dito. Hayzxc.

~~~

"Are you sure you're gonna be safe there?" Mommy asked me. "Yes mom. My friend Lisa is there. She could guide me along." I smiled to my mom to hide my feelings. She already know na rin na nacoma si John. She felt bad about it. As always. Bibisitahin nalang daw ni Mommy so John and si Tita tomorrow. Same day as my escape date.

Yea. Escape. Escape from the reality. Dapat magising nako sa katotohanan na gulo at kapahamakan lang ang naidadala ko sa buhay ng mga mahal ko. Ayokong mas lumala yun.

I should be the one who will adjust.

"Basta, noona, when someone hurt you there, hindi ako magdadalawang isip na pumunta dun." Sabi ni Leandro. "Such a sweet brother." Ginulo ko yung buhok niya. Once in a blue moon lang maglambing yan. "Magpadala ka dito ng sweets huh!" Kahit kailan talaga si Mommy! Ang isip bata.

Nung sinabi kong magpapakalayo muna ako, inexplain ko muna kina mommy at Leandro. They understand me naman agad. I'll miss them. Hayyy. Sandali lang naman ako. Papalipasin ko lang to.

Hinatid na nila ako at nagpaalam. Naluluha nako pero ayokong makita nilang umiiyak ako dahil that's my weakness.

Tears felling because of me.

Sinabi ko rin kay mommy at Lean na wag sabihin na kahit kanino kung nasaan ako. Kahit sa BFG, PP, Friends ko at iba pa. Ayokong mag alala sila. Bakit nila sasabihin? Pwede pa nila akong puntahan dun sa location. Eh magpapakalayo nga ako.

"nae ttal-eul dol boala. Saranghae." Naiyak ako sa sinabi ni mommy. Pero mentally lang. Bawal nga ako umiyak. {nae ttal-eul dol boala=take care my daughter}

"Noona, Size 10 ako ah." Binatukan ko si Leandro. "I'll miss my one and only Noona. Saranghae~" Sinapian ata si Leandro ng anghel ah. Pinat ko nalang yung back niya. "Bantayan mo si mommy ah. Baka magpanic shopping ng matatamis and junk foods. Limited parin yan" Natawa si Leandro at the same time, nagpout si mommy.

"You'll be late. Hurry up." Sabi ni Mommy.

"nado saranghae. dwichyeojida" at nagbow lang ako sa kanila. Binitbit ko ang malate ko. Hindi nako nagsecond look dahil naiiyak lang ako. {nado saranghae. dwichyeojida=I love you too. I'll be back}

I'll be back.

~~~

"Good morning, passengers. We are now landed to London, England."

Finally... I'm back home.

••••••••••••
May part two pa ang escape chapter. Hindi po ito revenge. Inuulit ko po, hindi ko ito revenge. ^^ Goodluck Lian. ;)