Başlığım tuaf gelmesin size can çekişti ve kaybettim ben çocukluğumu
Bir insan eğer çocukluğunu kaybetmiş se gözünde kursağında herşeyi kalmıştır hayatını kaybetmiştir eksiktir artik dünyalar onun olsa o eksikliği gideremez ....
Sekiz yaşım hiç büyümedigim solumda hep yara olan can çekişlerim...
Babam gececi çalışırdı gündüz eve gelirdi elleri bize cips seker dolu gelirdi cefakar babam kazandığının son kuruşuna kadar başkalarıyla paylaşan kendisine cimri olan adam
Cekyatta yatıyor dum uyanmıştım Birazdan babam gelicek beni ve kardeşimi öpücüklere bogup bize getirdiği nefis şekerleri yiyecektik ama saat daha çok erkendi
Tekrar uykuya daldım
En kötü uykumdu o
Başımın ucunda tanımadığım bir adamın sesi annem ağlayarak bana sesleniyordu selma selma kalk kalsana
Gözümun tekini açtım baktım
Uyandığımda rutin hareketim tek gözle etrafı suzer bi iki saniye sonra uyanırım
Bağırdı annem bana kalk hadi
İlk defa bağırarak uyandırdı beni içim hem sıkıldı hem üzüldü yerli yerindeydi aslında bu duygum
Babamın çocukluk arkadaşı Hüsameddin amcaydı bu adam oda bizim oralı ırak kerkukludu
Noldu anne babam nerde dedim annem önce bana baktı sonra bağırarak ağlamaya başladı feryat figan içinde Hüsameddin amca bana sarıldı babana gidicez kalk üstünü giy dedi
Anlamıştım kotu birşeyler vardı
Babam nerde diye elimle omuzundaki kolunu ittim annem kalk hazırlan kıyafetlerini giy diye bana bağırdı tek kelime etmedim
Hazırlanıyordum
Kendime ait tek kıyafetlerimi giydim kiyafetlerimizi başkaları verirdi durumumuz olmadığı için o gün kendime ait tek kiyafetlerimle hazirlandim annem hem ağlıyor hem ne yaptığını bilmeden hazırlanıyordu
Ordan abimlerin okuluma yakin konfeksiyonuna gittik ama hala bisey bilmiyordum baba özlemim boğazıma sıcak bir düğüm oluştursa da ne olduğunu anlamadan konuşmamaya karar vermiştim
Kırıldığımda uzun uzun susarim yasayan ölü olurum kimse beni konusturamaz
Konfeksiyonun önüne geldik abim geldi annemin yanına ağladı baban hastanede gel sende gidiyoruz dedi abim delirmiş gibi koştu bizden önce
Zeytinburnu Avrasya hospital de yoğun bakımdaydi babam
Öndeki camdan içerisi görünen bir odaydi uyuyordu hic uyumayı sevmeyen adam vücudunda birsuru kablo ve anlamsız öten ürkütücü cihazlardan çıkan sesler içinde uzanıyor du annem doktorla konuştu ve odasına girdi Hüsameddin amca beni ve kardeşimi kucağına almış baktıriyordu camdan annem yalvarır bakışlar la konuşuyordu uyuyan babama babam öldü sandık çünkü benim babam bu şekilde uyumazdi annem çığlıkla dışarı koştu doktorlar hemşireler içeri koştu annem çıktı bağırıyor du beni bırakma bizi bırakma babam dedim sonra avaz avaz bağırdık kardesimle babaaaaaa ......
Dümdüz olmuştu TV ye benzettigim o cihazdaki çizgiler
Baba bizi bırakma diye bağırdım hepimiz bağırıp agliyorduk
Sonra çizgiler şekillendi babam
Hayata döndü
Ama benim hayatıma bidaha dönmedi babam.......
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BİZ OLUŞ.❤
ChickLitgerçek bir hikaye degil gerçeğin ta kendisi soluma anlam veren varlığımı his ettiren adamın var olmasını konu alan acizhane satırlarımın çırak işi anlatımı ....
