The Uncharitable Love (#1 Vince Luna)

Chapter 1

Chapter 1

Welcome back

"Welcome back to Philippines, Madame"

papalabas palang ako ng NAIA airport nang salubungin agad ako ng isa sa tauhan namin dito sa pilipinas.
Sumakay na ako sa sasakyang sumundo sa akin. Wala sana akong balak na bumalik pa rito pero sadyang iniinis ako ng tadhana at panahon dahil kailangan na kailangan ito. For our business sake.

Dad sick. I am the only heiress so that I am the only one who can help dad para manatili ito sa pwesto bilang isang malaki at successful na kompanya.

Ayoko na sanang tumapak pa rito dahil sa nangyari sa akin anim na taon na ang nakaraan. Ayoko nang makita pa ang mga taong naging dahilan sakit na nadarama ko. Lalo na SIYA.

If our path converge again I will make sure na hindi ako magpapaapekto sa kanya. I am happy for what I have and who I am now.

"Nandito na po tayo, madame"

Napatingin ako building na hinintuan namin. I cannot believe na ang dating kompanya na tinitingala ko ay sa akin pala mapupunta. Thanks to my Dad who desperate to find me.

Bumaba ako ng kotse. I am wearing a navy blue fitted dress na kita ang ang mapuputi kong hita, a color black killer high hill and sun glasses. Mainit ang pilipinas .

Pumasok ako sa loob at bawat dinadaanan kong empleyado ay yumuyuko at Bumabati.

"Good afternoon, Madame"

Dumiretso ako sa conference room kung saan naghihintay ang mga ka meeting ko na naging parte ng kompanya.
Ni hindi ko manlang sila sinulyapan.

"Welcome back, Miss Vella"
bati sa akin ng isa sa mga nakaupo. Hindi ko pa kasi gaanong kilala sila.

For six years, ang kompanya lang namin sa ibang bansa maliban sa pilipinas kaya hindi ko sila gaanong kilala.

Pumwesto ako sa gitna at deretso ng nagsalita.

"Good afternoon everyone, I am Joan Valle, the daughter and the only heiress of Miguel Valle. This is my first time to handle a business here in the Philippines and I hope that all of you keep a good work and cooperation with me for the sake of the company. I heard that the employee of our company here are very much good at working so I don't have any problem."
Isa-isa ko silang tiningnan ng hindi nakangiti pero alam kong nararamdaman nila ang sinseredad ko sa mga sinasabi.

"It is good to hear about that, Miss Valle. By the way I am Engineer Dave Dominggo."
Nakangiti siya habang inalalahad ang kamay na tinanggap ko naman.
I don't want to be rude and he is our engineer. He is good looking, may kulay abo ng mga mata, matangos na ilong at mapupula ang labi.
not bad.

Nagpakilala narin ang iba sa akin. Tinanggap ko ang paglalahad nila ng kamay pero hindi ko man lang sila binigyan ng kaunting ngiti.

Wala akong dahilan ngumiti kong walang dapat na ikangiti.

Nag uusap usap muna kaming lahat kung may problema ba ang kompanya pero wala naman kahit maliit. Marami narin kaming investor na nag iinvest sa kompanya namin.

Pagkatapos ng meeting ay pumunta agad ako sa opisina ni daddy at dahil wala siya ay pansamantalang ako muna ang papalit sa kanya.

Five months kong magiging opisina ito kaya bago paman ako dumating dito ay pinalinis, arrange at pinalitan ko ang kulay ng opisina. I want it color sky blue at pagpasok na pagpasok ko ay ito talaga ang bumungad sa akin.
May mga paintings na nilangay sa paligid. Malinis tingnan at parang kwarto kulang. Wala nga lang kama.

"Good afternon, Madame. I am Jane Sumbong, the secretary of Mr. Miguel Valle ang supposed to be your Secretary for five months also."

Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa. Mukha namang mabait.

"I am Joan Valle, and you can call me Joan. Hindi naman siguro nagkakalayo ang edad natin. Diba?"
Sabi ko habang umuupo.
May jetlag pa ako. Hay nako.

"Siguro po, Miss Valle"
Sagot niya.

"Joan. Call me Joan. I dare you"
taray kong sabi.

"Yes, J-joan"
I know naiilang siya. If course I am her boss now.

"By the way, ano ang mga haharapin ko bukas?"
Nakapikit na ako ngayon.

"Morning. 9 o'clock. With Ms. Faller."
mabilis niyang sagot.

"Hmmm. Can I have a dinner meeting instead? I have something to do tomorrow morning."

It is a lie. I just want to rest that morning. I really badly want to rest.

"Okey Miss Joan. I will inform miss Faller."

"Can I go home now? I want to rest. Kadarating ko lang kaya may jetlag pa ako"
sabi ko.

"Of course Miss Joan"
tumayo agad ako. Sinalubong ako ng isang driver namin at ibinigay sa akin ang susi ng kotse ko.

Pagdating ko sa condo ay naligo at nagbihis agad ako.

Nakahiga ako sa kana at tulala. Lahat ng mga alaala ay bumabalik tuwing iniisip ko na nandito na naman ako.
hay. Tumunog ang aking cellphone.

Honey babe calling...

"Hello?"
sagot ko.

"Hey, How are you? you did not reply or answer my call"

Napaka husky ng boses niya. Napangiti ako.

"Sorry honey babe. Dumiretso kasi ako sa kompanya kanina dahil may meeting kami. Alam mo na. May jetlag pa ako. Huhu"

naka pout pa ako kahit hindi niya naman nakita.

"Hmm. It is okey. Kung nandiyan siguro ako may nag aalaga sayo."

Ang sweet talaga ng damuhong ito.

"Susunod ka naman dito, diba? nag promise kang pupuntahan mo ako Nico Kim."
Humalakhak siya ng mahina sa kabilang linya.

"Of course. Next week. Hindi kaya kita matiis. Hmm. I love you."

napangiti ako sa sinabi niya.

"Dapat lang kahit hindi kita miss"
haha. Iniinis ko lang.

Hindi siya nagsalita at alan kong galit ito.

"Joke lang yun Honey Babes. I love you too. Maghihintay ako rito."
Narinig ko siyang tumikhim.
Nakangiti parin ako.

"Alam mo talaga kung paano ako paamuhin. Sige na. Magpahinga ka ha. Hintayin mo ako dahil susunod ako next week. Bye. Mwah"

"Bye"
Binaba ko ang cellphone at natulala na naman.

Nico is my boy bestfriend. He is the one who always at my side. I am happy to have him. My bestfriend.

Pumikit na ako at natulog.

-------
READ:
Thank you for reading my story chingu! 1000+ words lang.
Sorry for the wrong grammar, typos, quotation, etc. This is my first story na seneryoso ko talaga ang paggawa. Kung may mga mali man sabihin niyo lang sakin through Pm or in the comment box. Please vote also. 😘😘 kamsahamnida!

xxRheaxx