Κυριακή 28 Μαΐου 2017.
Έχει ψύχρα απόψε.
Από το πρωί έβρεχε καταρρακτωδώς.
Ανεβαίνω τα λιγοστά ξύλινα σκυλάκια του υπνοδωματίου και κάθομαι στο γραφείο.
Με ένα κιτρινισμένο τετράδιο να με συντροφεύει.
Ένα απλό, μπλε μελάνι για στυλό.
Και ένα μπουκαλάκι παγωμένο νερό.
Έχω αφήσει το παράθυρο ελαφρώς ανοιχτό.
Ειρωνεία ε;
Κρύο έξω κι εγώ με παγωμένο νερό και τουρτουρίσματα.
Δεν ξέρω.
Νομίζω πως σήμερα δεν νιώθω.
Είμαι κενή.
Είδα το πρωί φωτογραφία σου στο instagram.
Μαθαίνω και από εκεί τα νέα σου πλέον. Μόνο από εκεί, για να είμαι ειλικρινής.
Το χθεσινό σαββατόβραδο λέει ήσουν έξω και έπινες μπύρα σε ένα μαγαζί στο κέντρο της περιοχής.
Δροσερό ποτό, ζεστό μέρος.
Για τους ανθρώπους, αλήθεια δεν ξέρω μην με ρωτήσετε.
Μα ούτε και γι' αυτόν;
Ούτε και γι' αυτόν.
Δροσερό ποτό λοιπόν. Τόσο που σου ζεσταίνει τα σωθικά, τόσο που νιώθεις να καίγεται ολόκληρος.
Είμαι σίγουρη ότι κατέβασες πολύ υγρό.
Ώρα με την ώρα καιγόσουν και πιο πολύ.
Είμαι σίγουρη ότι το στόμα σου ακούμπησε πολλά ποτήρια.
Μακάρι τα χείλη σου να ακουμπούσαν και τα δικά μου.
Κοιτώ έξω από το παράθυρο και χαζεύω τον ουρανό. Πολλοί θα ισχυρίζονταν ότι σ' αυτό το μικρό δωματιάκι, η θέα είναι ανύπαρκτη. Ένα κομμάτι ουρανού βλέπεις μόνο, το ξέρω. Μα και αυτό είναι αρκετό για εμένα.
Μία τεράστια πολυκατοικία μου κρύβει το τοπίο.
Κρύβει από τα μάτια μου την ομορφιά της φύσης. Τον μουντό τώρα ουρανό με μία ατέλειωτη πλειάδα χρωμάτων να τον γεμίζει.
Ο ήλιος έχει δύσει.
Το μοναδικό κομμάτι μπλε χρώματος που βλέπω, αυτό υποδεικνύει.
Κουνώ το κεφάλι μου μήπως μου αποκαλυφθεί άλλο ένα κρυφό μέρος του.
Και τότε, βλέπω το πορτοκαλί, το κόκκινο και το κίτρινο. Όλα μαζί, σαν ένα χαοτικό σύννεφο να βυθίζονται στον ορίζοντα.
