«Κάπου υπάρχει αγαπη, στου καπνού την απάτη. Στου μυαλού μου την πόρτα. Στης απέραντης θλίψης την πόρτα. Σε όσα έχω πιστέψει. Στο κορμί και στην σκέψη. Στην θολή σου εικόνα..κάπου υπάρχει αγαπη. Υπάρχει αγαπη ακόμα.»
Παρακαλείσθε να ακούτε το κομμάτι καθώς διαβάζετε.
Ευχαριστώ.
Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017
Πνοή και καρδιά σε ένα ποίημα, λέει ο πρώτος στίχος.
Τα πάντα εδώ. Τα πάντα απόψε.
Σήμερα δεν πονάω, όχι.
Απλώς αγανακτώ.
Και το ξέσπασμα βοηθάει, έτσι δεν λένε;
Ναι, βοηθάει.
Μα εγώ δεν ξεσπώ.
Μέσα τα πάντα βαθιά κοιμούνται.
Κρυψώνα στην καρδιά έχουν βρει.
Μα τώρα καλοκαίριασε και εκεί μέσα κάνει πολλή ζέστη.
Κάθε βράδυ κάνει πολλή ζέστη.
Είναι μέρες που ξεπαγιάζεις.
Κι άλλες που λιώνεις από την φωτιά που σε περιρρέει.
Μια τέτοια μέρα και σήμερα.
Και τα εσώψυχα αφού δεν βγαίνουν, αρχίζουν ένα ένα να φλέγονται σιγά σιγά.
Κάπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει αγάπη, ακόμα λέει ο Γιώργος.
Συμφωνώ μαζί του.
Και επαυξάνω.
Μα τα τραγούδια των κίτρινων δίκυκλων δεν ακούγονται.
Κίτρινα ποδήλατα για όσους δεν το πιάσατε.
Η μουσική τους με ταρακουνά έντονα.
Και η μάζα μου είναι μεγάλη, να το ξέρετε.
Το μέγεθος της αδράνειας τεράστιο.
Ένα τραγούδι παίζει κι εσύ κλείνεις τα μάτια μαγεμένος.
Κάπου υπάρχει αγάπη.
Σε όσα έχω πιστέψει. Στο κορμί και στην σκέψη. Στην θολή σου εικόνα.
Κάπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει αγάπη ακόμα.
Για μένα γράφτηκε αυτό.
Σε όσα έχω πιστέψει.
Πολλά.
