Σάββατο 26 Αυγούστου 2017
Ξέρεις, τα βράδια με πιάνει μια τρομακτική μελαγχολία.
Νοσταλγώ το παρελθόν και βυθίζομαι στις αναμνήσεις.
Σου εύχομαι μέσα από τη ψυχή μου, να μη το νιώσεις ποτέ.
Είναι άσχημο να είσαι έτσι.
Είναι άσχημο να σκέφτεσαι τόσο αρνητικά, τόσο μαύρα το μέλλον σου.
Γι'αυτό μωρό μου, μη το επιτρέψεις αυτό στον εαυτό σου.
Να θυμάσαι πάντα πως θα είμαι εκεί.
Θα είμαι δίπλα σου να σου υπενθυμίζω πως τα καλύτερα μας χρόνια δεν έχουν έρθει ακόμη.
Πως οι καλύτερες μας στιγμές, δεν έχουν ακόμη γραφτεί στο βιβλίο της ζωής μας.
Στο τεράστιο κεφάλαιο του "μαζί".
Το παρελθόν είναι παρελθόν.
Ο χρόνος πίσω δεν γυρνά ακόμα κι αν μερικές φορές, εκλιπαρούμε να το κάνει.
Δε γυρνά.
Δεν θα γυρίσει ποτέ.
Και αυτό με κάνει να βάζω τα κλάματα ανά διαστήματα.
Αλλά αυτή μου την γωνία, δεν την έχεις γνωρίσει.
Είναι γυαλισμένη τόσο καλά, που η πραγματική σκόνη που κρύβει, δεν φαίνεται.
Καταχωνιασμένη σε ένα μπαούλο παλιό στο πατάρι της σοφίτας.
Στριμωγμένη σε ένα βαρύ βιβλίο με διαφάνειες.
Σε ένα άλμπουμ παρελθοντικό.
Μέλλον εκεί μέσα δεν χωράει.
Το παρόν κλαψουρίζει σιγανά.
Κι εκείνο το τότε, στοιχειώνει το μυαλό μας.
Τα μάτια μας θολώνουν.
Και η σκέψη τρέχει σαν τρελή.
Τι θες να προλάβεις ρε γλυκιά μου, πες μου τι;
Ο χρόνος είναι δύσκολος αντίπαλος.
Συγνώμη που στο λέω αλλά δεν θα κερδίσεις.
Ούτε εσύ, ούτε κανένας μας.
Μη το ψάχνεις άλλο, μη το συζητήσεις με κανέναν.
Γιατί άκρη δεν θα βρεις.
Εμένα;
Εμένα μη κάνεις το λάθος και με αναζητήσεις.
Άβυσσος λένε η ψυχή του ανθρώπου.
Για μένα γράφτηκε αυτός ο στίχος.
