DANS ATEŞİ

Merhabaaa öncelikle bu benim ilk hikayem o yüzden yanlışlarım olabilir bunun için özür diliyorum. Bu bölümde bana yardım eden Esra Dursun'a teşekkür ediyorum. iyi okumalar :)

1.Bölüm

Tüm hayatımı başkalarının istediklerini yapmakla geçirdim.

Kendimi her zaman ikinci plana attım. Ben ailem için evdeki yardımcı, arkadaşlarım için bir kurtarıcıydım. Hiç bir zaman kendi hayatım olmamıştı, hep başkaları için yaşadım başkaları için uğraştım ve başkaları için suçlu duruma bile düştüm. Peki ya neden ?

Ben bu dünyaya gözlerimi açarken anlamıştım böyle olacağını sanki... ve bunun için programlanmış bir robot gibi hissediyorum kendimi.

"Abla topu atar mısın ?" gözlerimi denizden uzaklaştırdım ve ilerideki çocuklara baktım.

Topları benim olduğum yere doğru yuvarlanmaya devam ederken tekrar gözlerimi denize çevirdim ve topa bakmadan onu ayağımla çocuklara doğru attım.

"Vaay ablayı gördünüz mü çok havalıydı." istemsizce gülümsedim. O kadar masumdular ki... ileride onları nelerin beklediklerinden habersizdiler.

Telefonumun zil sesini duyduğumda kendi kendime konuşmayı bıraktım ve çantamın içinde telefonu aramaya başladım. "Nerde bu şey of. Ah evet buldum seni." ekrana baktığımda tanımadığım bir numara görünce açmakla açmamak arasında gidip geldim ama telefon öyle ısrarla çalıyordu ki açmaya karar verdim.

"Alo kimsiniz?" karşı taraftan önce bir kahkaha sesi duydum sonrada yaşlı bir ses duydum.

"Merhaba küçük hanım."

"Sizi tanıyor muyum?"

"Beni kimse tanımaz güzelim ama ben seni tanıyorum. Bu akşam saat dokuzda Büyük Ambarda ol. Eğer bir sokak dansı öğrenmeye çalışıyorsan orası tam aradığın yer."

"kimsin sen ?"

" hey bana cevap ver! oraya gelmeyeceğim tamam mı!" ah telefonu suratıma kapatmış. İnanamıyorum. Pislik herif. Benim sokak dansı öğrenmeye çalıştığımıda nerden biliyor ?

Birden telefonum titredi. Yine o adam heralde. Mesaj mı attı bu sefer ? Hemen mesajı açtım 

Gönderen: Özgürcük

-Nerdesin ? 

Özgür... okula başladığımdan beri hep yanımda olmuştur. En yakın arkadaşım hatta sırdaşım. Ve  benim sokak dansı öğrenmeye çalıştığımı bilen tek kişi. 

Gönderilen: Özgürcük

-Sahilde her zaman ki köşemdeyim.

Mesajı gönderdikten sonra telefonu çantama attım. Annem ve babamı bir tarfik kazasında kaybedeli tam 2 yıl olmuştu. O zamandan beri ben ve küçük erkek kardeşim Çınarla beraber amcamlarda kalıyoruz.

Kazadan sonra tek yaptığım okuldan eve,evden okula gitmek. Eskiden her gün dışarlarda eğlenir ve istediğimi yapardım... Özgürdüm.

Ne istersem anında alan bir anne babaya sahip değildim ama bizim ailemizin mutluluğu yeterliydi bana. Gözlerimin dolduğunu hissediyorum. Kendime depresyonu atlattığımı ve bir psikoloğa gerek olmadığına inandırdıktan sonra bunu amcamlara inandırmaya uğraştım. En sonunda inandılar. Aslında hala travmada olduğumu bilsemde bunu Özgürden başkasının bilmesine gerek yoktu.

Zamanla geçerdi. Geçecek. Biliyorum. Ama şuan ruhum param parça. Tek mutluluğum kardeşimin o güzel kahkahaları.. Sokak dansını öğrenmeyi çok istiyorum çünkü dans beni mutlu ediyor. Dans ettiğimde dünya duruyor. Ailem yine yanımda oluyor sanki ve her şeyin eskisi gibi olduğunu zannediyorum.