Sonsuzluğa Ulaşım

Bu kitabı yakın arkadaşım Elif Ceren'e adıyorum. O olmasa en yakın arkadaşımla asla barışamazdım.

Yıl 2011 eylül ayındayız. Okulun ilk günüydü. Ortaokula başlamıştım. Biraz fazla heyecanlıydım. Sınıfıma burslu ve zeki bir çok çocuk gelmişti. Onlarla arkadaşlık kurmaya özen göstermiştim. Çünkü bundan önceye kadar hiç arkadaşım olmamıştı. Eskiler gerçekten kötülerdi. Ben de biraz fazla saftım sanırım.

Okulun başlamasından bir kaç ay sonra baya bi arkadaş edinmiştim. Ve bir iki tane de düşman. Şimdiki en yakın arkadaşım o zamanki en ezeli düşmanımdı. Elif Ceren...

Sıra arkadaşım Janset. Mükemmel bir arkadaştı. Ortaokula başlangıç hayatım onunla beraber Stardoll konuşmakla geçti. Ve birde arka sırada oturan iki mükemmel insan vardı. Zafer ve Ulaş...

Hayatımda asla unutamayacağım tek sınıf ortamını onlarla yaşadım. Ulaş çok ayrıydı çünkü. Sanki dünyaya yollanan bi melek gibiydi. Onca yıldızın arasındaki Güneşti. Benzeri vardı ama eşi yoktu. Sapsarı gözleri vardı. Cidden sapsarılar. Hayatımda gördüğüm en güzel gözlere sahip. Arada bir bakıyo falan bana da onun o güzel gözlerinden mahrum kalmıyorum.

Ah eski günler,

Sizi geri getirme gibi bir imkanim olsa keşke.

Dönerdim geriye,

Gelmezdim bi daha şimdiye,

Yaşardım geçmişi ezbere.

Söylesene Tanrı,

Neden yollamıyorsun bizi geçmişe?

Hatalarımı telafi etmeye,

Hayatin görmediğim yüzünü görmeye,

Niye yollamiyorsun beni Tanrı?

Niye...

Böyle bir imkanım olsaydı kesinlikle 4 Mayıs 2012'ye dönerdim. Bana gelmiş geçmiş en güzel hediyenin verildiği güne. Bana sevginin, kardeşliğin ne demek olduğunu öğreten güne... Sonsuzluğa "Ulas" tığım güne...

Bana aldigin o güzel kolyeyi 3 yıldır hiç çıkaramadım boynumdan. Kendi bedenimden bir parçaya dönüştü âdeta. Sonsuzluk işareti var kolyede. Aynı kardesligimiz gibi. Sonsuza dek. Hatta sonsuzunda sonsuzuna dek...