Sonsuzluğa Ulaşım

Gözlerimiz Ulaştı

14.03.2014/Cuma

Saat: 14.21

Din dersinde...

Bu bölümü sana adamıyorum Elif Ceren üzgünüm. Bırak da başkasına adayım bu sefer. Bunu sana adıyorum Ulaş. Senden bahsediyordum sadece ama sana adamamıştım. Pekala sesleniyorum şimdi. Şu an hissettiğim her şeyi yazıyorum sana. En azından hislerimi sözlere iletebildiklerimi.

Az önce tam 10 dakikadır sana bakıyodum. 1 saniye göz göze geldik ve kafanı çevirdin sen. Bu güzeldi. Cidden çok güzeldi. Hatta yaşadığım en güzel saniyelerden biriydi diyebilirim. Şimdiyse kafanı sıraya koymuş yatıyorsun. Gözlerin kapanıyor sanki yavaşça. Ama uyumasan keşke. Gözlerindeki yaşamdan mahrum etmesen beni. Gelip yanına demek istedin bunu, olmadı. Sımsıkı sarilcaktim sana. Planlamistim. Kardeşim diye böyle sımsıkı. Ama yapamıyorum işte. Asla yapamayacağım. Çünkü korkuyorum. Delicesine korkuyorum.

Senin kafan hala sırada. Sanırım uyuyorsun. Bense Ingilizce dersinin gelmesini sabırsızlıkla bekliyorum. Çünkü yanyana oturuyoruz.

Şimdiyi yazmak ne kadar zor. Etrafında gördüklerini anında yazmak. Üzerinde düşünmeye vaktin olmadan yazmak...

Şu an yatmadığını farkettim. Sanırım Alperle birlikte telefonla uğraşıyorsunuz.

Bilmiyorum Ulaş. Hiç bilmiyorum. Ne desem ki? Anlatmak çok zor...

Kelimeler sınırlı

Basit değil.

Zor, çok zor.