Ben türkçe dersinde Ölüm Yadigarlarını okuyordum. Sırf bitmesin diye de kaplumbağa hızına indirmiştim okuma hızımı. O sene İzmir'den Ankara'ya taşınmıştık.(Geçen sene, buraya başlamadan üç dört ay önce. Ankara'ya o yılki ilk kar yağdığı gün.) Kitabın "Dobby'nin öldüğü" kısmındaydım. Umursamadığım bir nedenden dolayı tüm sınıf cama yapıştırdı yüzünü. Bense sınıfta herkesin gözü önünde ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Hani dokunsalar saatlerce ağlayacak durumda olursunuz ya hıh, aynen öyleydim işte. Sonunda kendimi tutamayıp kütüphaneye ait kitabın üzerine göz yaşlarımı salıverecekken her şey bitti. Dobbim öldü! Ve tekrar etrafımdaki sesler netleşti. Sınıfta elle tutulur bir heyecan vardı. Kafamı cama çevirdim. Kar yağıyordu. Bense hala ölümün etkisindeydim. Kar umrumda bile değildi ama sinirlendim, İzmir'den gelen bendim! Cama onlar değil ben koşmalıydım! (Okulumu değiştirdiğim için arkadaş çevresi bakımından asla pişman olmadım:)
Ve sonunda kendimi tutamadım ve bağırdım.İnanamıyorum! Yıllardır kar görmemiş olan benim burada! Siz neyinize anormal karşılıyorsunuz ki?!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAFAMIN POTTER BÖLÜMÜ
Non-FictionBen özgür, anormal, ve tamamiyle deli bir POTTERHEAD' im, ve sırf bu yüzden; KİMSE BU KİTABA BENZEMEMELİ! OKUYUCULARIN DİKKATİNE: >Wattpad' de nedenini anlamadığım bir problemden dolayı kiminizin bölümlerime yaptığı yorumları ve oylamalarınızı g...
