"I still love her" I heard my heart broke into million pieces as he said those words.
Atleast, umamin siya.
"Do you want to go to her?" I asked him. Tinignan niya ako sa mata. He did not respond.
"Gusto mo bang pumunta sa kanya?" I asked him once again. I saw the pain in his eyes.
"Doms, wag naman ganito." Sabi niya sabay hawak sa kamay ko. I could see his eyes turning reddish. He started crying
"Hindi kasi pwede Stan" I said, trying my best not to cry. "Hindi pwedeng mahal mo ko tapos mahal mo din siya"
"I need you" he held my hand tighter.
"No. You're just afraid"
"Let me go" I tried pull my hand but I failed
"No" he muttered.
"Please" I said softly. Binitawan niya na ang kamay ko. Before I leave, I thanked him. I thanked him for two years of happiness. Then I turned my back against him and started walking away from him. Ito na yata ang pinakamabigat na paghakbang na ginawa ko. Hinayaan ko ng umagos ng tuluyan yung luha ko na kanina ko pa pinipigilan.
Buti nalang walang masyadong tao dito kaya wala akong pakialam kung makita nila akong umiiyak, hindi naman nila ako kilala.
Mukhang nakikiramay ang panahon sa nararamdaman ko. Nagsimulang pumatak ang tubig mula sa langit at unti unti itong lumakas. Unfortunately, I didn't bring my umbrella today. I looked for a place where I can stay since it's still raining. Wala naman din akong mapuntahan. Malayo layo din ang bahay ni Stan sa amin at wala akong masyadong kakilala dito. Fortunately, may nakita akong waiting shed malapit sa ministop. I ran as fast as I could till I get there.
Umupo ako at na realize ko na walang masyadong tao dito sa waiting shed. Maybe I can cry wala namang makakapansin masyadong busy ang mga tao ngayon. There's no one to talk to.
There's a guy beside me. Naka subsob ang mukha niya sa bag niya. I think he's sleeping. He doesn't move an inch since I get here.
"Kuya" Tinawag ko siya para masiguradong tulog siya. Maybe I can tell him how bad my day is since he's asleep. Hindi niya naman maririnig o maaalala pag gising niya diba? I just want to make myself feel better.
"Kuya? Uy?" Sinubukan ko pa ulit, tapos kinalabit ko siya para sure na. Hindi naman siya gumalaw so hinayaan ko nalang.
Nang masigurado kong tulog nga siya sinimulan kong mag kuwento.
"Kuya alam mo ba ang saya ng araw ko" Pagsisimula ko. I faked a laugh.
"Nagbreak kami ng boyfriend ko, ay! Ex boyfriend pala. Tanungin mo naman ako kung bakit. Ganito kasi yan, mahal niya pa yung Ex niya. Pero mahal niya din daw ako. So parang ginawa lang akong rebound ganun. Imagine, two years. Two years kami nung Ex ko tapos sa loon ng dalawang taon mahal niya pa pala yung Ex girlfriend niya. So iyon, dahil mabait ako, pinapili ko siya kung sino gusto niya. Halata namang gusto niyang balikan yung Ex niya pero ayaw naman akong pakawalan hahahaha" pagk kwento ko sa kanya. I laughed as hard as I can. Hindi ko namalayang umiiyak nanaman ako
"Sa totoo lang gusto ko siyang sakalin hanggang malagutan siya ng hininga, pero mahal ko eh. Mahal na mahal" pagtutuloy ko.
As I wiped my tears, I saw a couple, nung nakalagpas sila saka ako sumigaw "Walang Forever, Iiwan ka din niyan!" Hindi na sila nag abalang tignan ako.
I heard a someone chuckled. I scanned the place and didn't see someone-- well except for the guy beside me. I immediately looked at him.
The guy beside me burst in laughter.
