,,Twoja dłoń, dotyka mojej zimnej skóry, która drży za każdym razem, sparaliżowana twoim ciepłem. Jednak nie mogę się od ciebie odsunąć, narażając cię na jeszcze większe zimno."
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Mój wzrok był skierowany w okno a krajobraz za nim, poruszał się w ,,rytm" limuzyny, w której przebywałam już trzecią godzinę. Nagle zza drzew wyłoniła się wielka posiadłość, Pojazd zatrzymał się przed złotą bramą i ten odruch limuzyny zmusił mnie do wyjścia z niej. Gdy już miałam swój bagaż w dłoni mogłam pchnąć bramę i wkroczyć na teren rezydencji rodziny Sakamaki. Ja, Yuko Kirou, dziewiętnastoletnia wampirzyca ukrywająca swoją tożsamość nawet przed własną rasą, mam zamieszkać u niejakich braci Sakamakich.
Ruszyłam naprzód kierując mój wzrok prosto na duże drzwi kierujące do wnętrza budynku. Gdy znalazłam się przed ,,wrotami", pchnęłam je ciągłym ruchem dłoni ukazując sobie przy tym obraz pięknego, długiego korytarza oraz złotego kandelabru oświetlającego cały hol, pochłonięty delikatnymi cieniami. Zrobiłam kilka kroków przed siebie rozglądając się po pomieszczeniu z wielką ciekawością. W tle głuchej ciszy unosił się dźwięk moich butów stukających o podłoże. Po chwili jednak ten odgłos zdawał się podwoić. Teraz słyszałam podwójne stukanie obcasów o kafle. To mnie lekko zaniepokoiło, lecz gorszy był fakt, że owy dźwięk zbliżał się w moją stronę.
-Kogo my tu mamy?-do moich uszu dotarł aksamitny oraz męski głos. Odwróciłam się w jego stronę po czym ujrzałam faceta o rudych włosach z lekko jaśniejszymi końcówkami a na nich nosił czarny kapelusz, który według mnie dodawał mu większej ,,urody". Jego oczy spowijała piękna i soczysta zieleń lecz jego skóra była śnieżno biała.
-Jestem Yuko Kirou. Wysłano mnie tu bym została w tej rezydencji na jakiś czas-odpowiedziałam kurczowo zaciskając moją dłoń na rączce od walizki.
-Haa? Nic mi o tym nie wiadomo Laleczko. Zapraszam cię do salonu-zielonooki ruchem ręki zaprosił mnie do owego pomieszczenia, w którym spoczęłam na jednej z kanap.
-Jeżeli mogę zapytać...ilu was tu jest?-zadałam pytanie kierując spojrzenie na chłopaka a ten tylko odpowiedział mi cwanym uśmiechem, który zagościł na jego ustach.
-Zdecydowanie za dużo Laleczko-westchnął przeciągle obejmując moją talię swą jedną dłonią.
