Οι εκλεκτοι

37

Μετά από πέντε χρόνια

Ακόμα θυμάμαι καθαρά αυτήν την καταραμένη μέρα

Την ημέρα που ο Αλέξης πέθανε

Την θυμάμαι τόσο τόσο καθαρά λες και έγινε χθες και όχι πρίν πέντε χρόνια

Πάντα στην θύμηση αυτής της ημέρας δακρύζω

Flash​back

Έκατσα στα γόνατα μου και πάνω τους ακούμπησα το κεφάλι του Αλέξη

Ήταν νεκρός

Δεν γίνεται να είναι αληθινό αυτό

Πρέπει να είναι εφιάλτης

Έκλαιγα με λυγμούς δεν μπορούσα να σταματήσω ήταν λες και κάποιος μου είχε ξεριζώσει την καρδιά μου

Ελπ-Ελισάβετ......

Ελ-Άσε με ήσυχη. Φώναξα

Αγγ-Βύρωνα  εξηγήσεις​ τώρα. Του είπε και ο Βύρωνας αναστέναξε

Βυρ-Λοιπόν ποτέ δεν ήμουν με τους κακούς από την πρώτη μου ζωή ήμουν με το μέρος σας αυτό απλός ήταν κάτι που εγώ και η Ελπίδα είχαμε σχεδιάσει για να μπορούμε να κατασκοπέβουμε τον Κανούν. Είπε και έκανε μία παύση

Βυρ-Οταν έμαθα για το σχέδιο του Αλέξη ήξερα ότι έπρεπε να γίνω πιο δυνατός για να κάνω αυτό που έπρεπε

Ελ-Για να σκοτώσεις τον Κανούν πισώπλατα έπρεπε να έχεις δύναμη;;;

Βυρ-Όχι χαζό για αυτό ήμουν πάντα έτοιμος. Για να αναστήσω τον Αλέξη έπρεπε να γίνω πιό δυνατός. Είπε και τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια

Βυρ-Αντε τώρα πήγενε πιο πέρα για να κάνω την δουλειά μου. Μου είπε και εγώ αμέσως πήγα πιό πέρα

Ο Βύρωνας γονάτισε μπροστά από το σώμα του Αλέξη και έβαλε τα χέρια του πάνω στην πληγή του

Έκλεισε τα μάτια του και άρχισε να ψέλνει κάτι σε μία άλλη γλώσσα

Για μερικά λεπτά δεν γινόταν τίποτα

Όμως τότε άκουσα τον πιό ωραίο ήχο που έχω ακούσει σε όλες μου τις ζωές