Bir pazar Sabahi.. Herkesin dinlenme eglenmw günü olarak algiladigi benimse göz kapaklarimi acilari görmeye iskence çekercesine kaldýrdýðým bir sabah. Mutluluðuma, üzüntüme, hüznüme þükürler olsun. Gözlerimi zor güç açtým giyinip iþe gitmem gerekiyordu acele etmezsem pazar sabahý yine azar sabahý olacaktý gerçi zamanýnda gitsemde Bir fark olmuyordu ama. Üzerimi giyip baþörtümü hýzla yaptým ve yola koyuldum. Evet bir barda garsondum olabildiðince leþ bi barda... Bu iþi yaparken hem kendimden nefret ediyor hemde tarifsiz bi þekilde utanýyordum ama yapmak zorundaydým huzurum, yada can güvenliðim için mi demeliydim? Bunun için yapmam lazým iþte. Annem canýmdan çok seviyorum onu. Babam, nefret ediyordu benden öz kýzý deðilmiyim acaba diye zaman zaman söylendiðim bile oluyordu ama yine de bir babam vardý elhamdülillah. Herþeye raðmen annem sayesinde sýcak bir yuvaya sahiptik. Bir pazar akþamý babam yine dolaþmaya çýkmýþtý annemse babama doðum günü sürprizi yapmak için hediye almaya çýktý bende kulaðýma kulaklýðý takmýþ sessizliði dinliyordum birden müzik açmadýðým kulaklýkta melodi çalmaya baþladý ürperdim.. Ah neyseki telefon çalýyormuþ. Tanýmadýðým bir numara açtým
-iyi günler nur hanýmla mý görüþüyoruz?
-evet buyrun benim
-imran ýþýk az önce bir trafik kazasý geçerdi
O an hayýr nur hanýmla görüþmüyorsunuz imran kim ben öyle birini tanýmýyorum diye haykýrmak istedim beynim durmuþtu sanki hangi hastanede olduðunu sormaya bile dilim dönmüyordu neyseki hemþire hastaneyi söylemiþti.. Koþtum, taksi çaðýrmayý dahi akýl edemeden koþtum yine taksi geldi önüme durdu Rabbime þükürler olsun. Yolda babamý aradým çoðu zaman telefonlarýmý açmazdý þimdide açmadý, açmýyordu. Ona her zaman saygý duydum ama bugün bu durumda da yanýmýza olmazsa onu asla affetmem. Evet beni sevmiyor neden bilmiyorum ne suç iþledim ona karþý akledemiyorum. Sonunda hastaneye gelmiþtik. Annem dedim annem nerde imran ýþýk nerde hangi odada hangi ameliyathanede ortalýðý inletmiþtim sakinleþemiyor habire baðýrýyordum haklýydým da beni bir tek annem seviyorudu tek varlýðým oydu benim onu kaybedemezdim çýðlýklar atarken babam aniden arkamdan gelerek bir tokat attý yeter artýk annen aþaðýda morg da diye baðýrdý, hayýr babamýn attýðý tokat hiç bir zaman bu kadar acýtmadý babamýn hiçbir hakareti bu kadar canýmý yakmadý hayýr hayýr sakinleþmem için bana lazým olan bu deðildi ne diyordu bunlar? Yine babam canýmý yakmaya can atar gibi öldü iþte annen onu kaybettik diyerek elime kan bulaþmýþ türbentini sýkýþtýrdý bana annem lazýmdý annem..
Ýþte o gün baþladý nurun imtihani
O günden beri sessizdim susuyordum herþeye susuyor herþeyi çaresiz kabul ediyordum ben yalnýzca annem varken güçlüydüm. Çalýþtýðým bar o leþ bar babamýndý mecburi ve hiç para almadan çalýþýyordum annem öldükten sonra babam 1 ay bile geçmeden bir barýn sahibi olan kadýnla evlendi sonra bara ortak oldu Onlarla ayný evde yaþamak bana bi cehennemdi sanki. Babama onlarla yaþamak istemediðimi söyledim hem ben alýþýk deðilim insanlýðýn ne olduðunu bilmeyen hatta içki içilen bardan farksýz kocaman iðrenç bir evde yaþamaya babam önceden içmezdi hiç þimdi ise aralýksýz... Benim gitmem babamýn canýna minnetti ama göndermiyordu ben annemle anýlarýmýz olan eve evime gitmek istiyordum. Babam beni sevmiyordu niye tutuyordu ki yanýnda doðru ben gidersem hizmetçiliðini yapacak kimsesi yok. Kendi kendime söylenirken birden babam geldi
-Nur sen eve mi girmek istiyorsun
Heyecanla;
-Evet baba ne olur müsaade etde gideyim dedim biraz daha inat etse yürek yeyip kaçýcaktým heralde.
-Tamam.
Dedi þaþýrdým hemen eþyalarýmý hazýrlamaya koyuldum
-Ama bizim barda çalýþacaksýn maðlum gelirde pek iyi deðil maaþda verebilcemi sanmýyorum.
Gelir nasýl iyi deðildi be bari yalan söyleme istemiyorum zaten senin paraný paran yerin dibine batsýn diyecek cesareti arýyordum kendimde. Ýþine gelirse böyle dedi. Tamam yeter ki gönder para istemiyorum dedim ve eþyalarýmý toplayarak hýzla evden ayrýldým.
O günden beri bu berbat iþkenceye maruzdum barda garsonluk yaparken utancým dile gelmezdi bile herkes yýlansý bakýþla bakýyordu beyaz bir maskeyle yüzümü kapatýyordum en azýndan bu biraz utancýmý alýyordu yada bilmiyorum ben kendimi böyle teselli ediyordum. Babam annem varken beni sevmiyordu ama en azýndan kotu bir adam deðildi. Kotu adam yada. Kotu baba "Taner Iþýk" beni kendimden nefret ettiren babamdan sanýrým nefret etmeme engel olacak bir sebep kalmamýþtý ona karþý sadece saygým vardý artýk. Onun yüzünden okuyamýyordum para vermediði için gündüzlerimi onun barýnda ziyan ediyor Gecelerim ise yatýlý bir sübyan okulunda minik çocuklara bakýcýlýk yapmakla anlam kazanýyordu. Uykusuz kalýyordum günde 3 saat anca uyuyabiliyordum bunada þükürler olsun geçimimi saðlayabiliyordum. Bugün pazar olduðu için gece sübyan yoktu yalnýzca babamýn ameleliðini yapýp eve gidecektim nasýl bir cehennemdi bura sanki herkes bakýþlarýnda ejderha besliyordu neyseki çýkýþ saatim gelmiþti. Pazar günü tutsak olmuþtu bana yine Bi hüznümü tazelemeye annemin mezarýnýn baþýna geldim topraðýnýn kokusuna doyamadýðým annem..
