Broken Home | ch

0.1

Dokunduğunda büyük bir gıcırtı çıkaran kapıyı iterek açtım. Cam kenarındaki masadaki kirli bulaşıkları elindeki tepsiye koyan Artemis, gıcırtı sesiyle bana döndü ve içtenlikle gülümsedi.

"Middie!"

"Hey!"

Gülümsedim ve yanına ilerledim. O da bu sırada elindeki tepsiyi masaya bıraktı ve elini üzerindeki önlüğe sildi. Peçeteye uzanıp yüzündeki teri silmesine izin vermeden sarıldım.

"O kadar uzun zaman oldu ki.."

"O kadar uzun süredir gelmiyorsunuz ki," dedi yüzü asılarak.

"Peki, işler nasıl gidiyor," dedim etrafın boş olduğunu farkederek.

"Sabahları pek gelen olmuyor, ama geceleri idare ediyoruz."

Etraf bir anlığına sessizliğe büründü, ve ikimiz de kendi anılarımıza dalmak üzereyken, buna izin vermeyip sessizliği böldüm.

"Şu masayı almak istiyorum."

Artemis, bir kaç saniyeliğine yüzüme baktı​. Daha sonra da küçük ve kırmızıya bürünmüş şirin kafenin gürültüden ve kalabalıktan biraz da olsa uzak köşesindeki masaya. Ve ne demesi gerektiğini bilmeyerek, kasa olarak kullandıkları orta boy beyaz bir masanın arkasında ayağa kalkmış olan biteni izleyen Ian'a gözlerini dikti. Arkamı döndüm ve ona baktım. Görmeyeli çok zayıflamıştı ve yüzü asıktı. Başını aşağı yukarı salladı.

"Nasıl götüreceksin," dedi Artemis, at kuyruğu olan saçındaki tokayı sıkarak.

O sırada kafede bir gıcırtı daha duyuldu ve herkes kapıya döndü.

"Ben yardım edeceğim."

Ashton sırayla bana, Artemis'e ve Ian'a selam vererek masaya doğru ilerledi. Yanımdan geçerken "Teşekkür ederim," diye mırıldandım ve göz kırptı.

Giderken Ian ve Artemis'e döndüm.

"Merak etmeyin, artık geleceğim."

Ve yine büyük bir gıcırtı eşliğinde, kafeden ayrıldık.

Şimdi, yıkık evimiz dediğin ağaç evimize gidiyorum.

Sen beni sevdin, bunu bilmeni istiyorum ve bunun ne kadar mükemmel bir duygu olduğunu asla anlatamam.

Bugün evleniyorsun. Ve şimdi masamıza oturup, sana bizi anlatacağım. Mucizenin yalnızca bir kere gerçekleşebileceğinin bilincinde olarak.

Çünkü o kazada sadece sen yaralanmadın.