Senli Sonsuzluğum

Boşverin.

Buraya kadar okuduğunuz bir ergenin gelgitleri. Şimdi ana dönelim. Büyüdüm, anlıyorum, kabulleniyorum. Çoğu şey isteğimiz dışında gerçekleşiyor. Sevdiğim çoçukla birlikte yım şimdi. Önemli olan da bu değil miydi hayatımda? Bunun için acı çekmedim mi? Bir yılda bir çoçuk eksiltmedim mi kendimden istediğim fiziğin de fazlasını ulaştım. Sakın denemeyin ama çoğu zaman sadece suyla beslendim. O kadar zayıfladım ki akrabaların, öğretmenlerim ve arkadaşlarım yolda görünce taniyamiyorlardi. Arada isime geliyordu yolda durdumaz beni yormazlar diye. Çünkü önceden iş yapmaktan gocunmayan ben yer değiştirirken bil yorulur olmuştum. Ama hep daha fazlası dedim. Kendime eziyet ettim. Defalarca, defalarca. Şuan kadar okuduklarınızdan bu kız akıl sağlığını yitirmiş olmalı diye düşünebilirsiniz çünkü insanlar birbirleri için çok çabuk yargılara varıyor. Umrumda değil açıkçası, napim huyum bu gereğinden fazla konuşan insanları sevmiyorum ve sevmedigim insanları da dinlemem. Her neyse bana ölür gözüyle bakıyorlardı çünkü geçen yaz ramazanda o kadar aç kalmama rağmen bir yarım kase çorba içip kalkıyordum. Geceleri uyuyamiyordum. Arada babamın kalkıp nefesimi kontrol ettiğini ve benim için sessiz dualar ettiğini biliyorum. Bu hayatta önemli olan tek şey aile. Ne sevgili ne de canından çok sevdiğim dediğimiz dostlarımız. Gerçek bu. Neyse bi sekilde duzeldim. İdeal kiloma kadar günde sekiz öğün beslendim. Ama bunları ailem dışında ve şuan okuyanlar dışında kimse bilmiyor. Gel zaman git zaman üniversite sınavından zaten çaktım yani hikayenin başında da belirttiğim gibi sözümü tutamadım. Düşünsenize bir sene evdesin sadece dersane ve ev. Evet yeni bir bunalıma merhaba.