Mana her seferinde geri gitti. Kaçırdık asıl olan şeyleri. Düşünmeden konuşmaz olduk. Empati desen hiç olmadi. Madde sürekli ilerideyken maneviyat sürekli gerideydi. Sorsan her yer sevda , sorsan herkes aşkından ölüyor. Hem baksanıza fırsat bulamıyoruz dökülmeye. Insanlar hep bir şeylere sahip olmak istiyor ama sorsam güneşi haberleri yok. Bırakın halini hatrını sormayı kimse kimsenin derdini dinlemez oldu. İnsan geleceğini özler mi hiç?
Buyuk bir boşluktayım çıkamayacağım kadar derin ve sessiz. Bu boşlukta gündüzleri özlemeye başlıyorum. Mecalim kalmayana kadar da korkuyorum gecelerden. Gel gör ki gündüzleri bile kimse anlamıyor beni. Yavaş yavaş yoruluyorum yoruldukça da bıkıyorum. Yaşama sevincim yok oluyor. Sonra o derin boşluktan kurtarılmayı bekliyorum. Elbet bir gün çıkıcam o boşluktan , karanlıktan ama zamanı gelince ...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Boşluk
Teen FictionBir hikaye ; bunları neden yazdığımı , niçin yazabileceğimi düşündüğümü ve yazanları neden inandığımı anlatmak için ...
