Het verhaal achter de keuzes van Anton Rover (Soldaat van Oranje)

Vrienden voor het leven

Het is 15 februari 1925 ik speel buiten, zoals altijd weer alleen. Niemand uit de straat wil met mij spelen en ik heb ook geen broer of zus met wie ik kan spelen. Terwijl ik langs het huis van de buren loop, zie ik een jongen van mijn leeftijd, die ik nooit eerder heb gezien. Hij zwaait naar mij en ik zwaai terug. 

Dat is het begin van mijn vriendschap met Erik. Erik is in Indonesië geboren en naar Nederland gekomen om naar school te gaan. Hij is 8 jaar wanneer ik hem leer kennen, even oud als ik ben. Eindelijk heb ik een maatje gevonden met wie ik kan spelen. 

Mijn ouders zijn dol op Erik. Ze hadden graag nog een broertje of zusje voor mij op de wereld willen zetten, maar dat lukte niet. Omdat Erik zo vaak bij ons over de vloer is voelt het voor mijn ouders alsof ze een tweede zoon hebben en voor mij is Erik mijn broer.

Toen ik 7 jaar werd hadden mijn ouders een schommel voor mij gemaakt in de tuin, zodat ik zelf kon spelen. Ik was er heel blij mee totdat ik  van de schommel viel, omdat bleek dat ik niet kon schommelen en toen brak in mijn arm. Een jaar later ziet Erik de schommel vraagt of hij erop mag. 'Van mij mag je, alleen hij is een jaar niet gebruikt omdat ik niet kan schommelen', zei ik. Erik kijkt verbaast op en gaat op de schommel zitten. 'Ik leer het je wel', zei Erik. Ik kijk naar hoe hij schommelt, dan is het mijn beurt. Ja hoor het lukt! Dankzij Erik kan ik nu schommelen. Als ik naar het keukenraam kijk, zie ik mijn moeder trots voor het raam staan en ze lacht naar mij.

Het is een mooie zomerdag, maar ik ben ziek en kan echt niet naar school. Na school komt Erik huilend mijn kamer binnen stormen. Ik schrik, ik heb Erik niet eerder zo overstuur gezien. 'Jaap, Klaas en Pieter', stamelde Erik uit. 'Wat is er precies met hen' vroeg ik, terwijl ik een arm om hem heen sla om hem wat te kalmeren. 'Ik zat rustig mijn boterhammetje te eten en opeens krijg ik een duw en gooien ze een emmer water over me heen' vertelde Erik. 'Hoe durven ze klootzakken', schreeuwde ik woest. Als ik er ben doen ze helemaal niks. Wat voor onzin is dit? Een beetje mijn vriend zitten pesten?  'Hier laat ik het niet bij zitten', zei ik tegen hem. 

De volgende dag kom ik iets later dan normaal de klas binnen. 'Kijk is wie we daar hebben als het de lafaard niet is', hoorde ik Pieter tegen Erik roepen, dan ziet hij mij en is hij meteen stil. Met een vaart loop ik op Pieter af en pak hem beet. 'Hoe durf je terwijl ik er niet ben Erik een beetje te lopen pesten? Wat markeert jou? Ben je jaloers dat ik zijn vriend ben en niet die van jou?' schreeuwde ik door het lokaal. Dan komt de juffrouw binnen en krijgt Pieter op zijn donder. Ik loop snel naar Erik toe om te kijken hoe het met hem gaat. 'Als er ooit nog iets is vertel je het me. Ik ben je vriend en vrienden zijn er voor elkaar. Beloofd?' zei ik. 'Beloofd en dankjewel', zei Erik en hij geeft me een knuffel.

Op 1 maart 1930 heeft Erik een speciaal cadeau voor mijn 13e verjaardag. Hij neemt me mee naar onze zelf gemaakte boomhut. Waar we onder andere plannen maken voor de toekomst. Mijn grootste droom is om een heldendaad te verrichten. Iets te doen zodat je leven er echt toe doet en mensen je bewonderen en trots op je zijn. Alleen wat ik precies voor ogen heb om te gaan doen in de toekomst weet ik nog niet echt. Erik weet al wel welke richting hij op wil namelijk de politiek. Erik heeft van hout een legerhelikopter voor me gebouwd. 'Voor je verjaardag. Ik weet zeker dat je later een goede piloot zult worden en mensen gaat redden', zei Erik. 'Hij is echt heel mooi dankjewel', zei ik snel. 'Ik heb ook nog een soort verrassing voor jou', vertelde ik. 'Erik je bent mijn beste vriend en je voelt echt als een broer voor mij. Ik wil je nooit meer kwijt. Zullen we daarom iets aan elkaar beloven?' vertelde ik. Erik knikt. 'Hierbij beloof ik Erik Hazelhoff Roelfzema de vriendschap voor het leven aan Anton Rover en dat niets ons in de toekomst zal scheiden', zei Erik plechtig. 'Hierbij beloof ik Anton Rover de vriendschap voor het leven aan Erik Hazelhoff Roelfzema en dat niets ons in de toekomst zal scheiden', zei ik tegen Erik. 'En dat we er altijd voor elkaar zullen zijn', zeiden we tegelijk. Dan lachen we en geven we elkaar een hand en een knuffel.

------------------------------------------------------------------------------------------

Dit is het eerste hoofdstuk van 'het verhaal achter de keuzes van Anton Rover'. Ik zou het fijn vinden als jullie laten weten wat jullie ervan vinden, dan kan ik dat gebruiken bij de volgende hoofdstukken van dit verhaal. Bedankt voor het lezen, môge!