SEN-BEN-SİZ

Çarpışma

   Yine günlerden cumartesi. Saat on ve ben hala yatıyorum.Kalkıp banyoya gittim ve rutin işlerimi hallettim. Geri yatağa gidip yattım. Kursa da geç kalmıştım. On ikinci sınıfa hazırlık için kurs veriyorlardı ve ben o kursa gitmek zorundaydım.Maddi durumumuz çok iyi olduğundan Özel Demir Koleji'nde okuyordum. Babam Avukat annem ise Doktordu. Okuduğum kolej babamın en yakın dostu Sinan amcanındı. Haftada en az iki üç kere bize gelirdi. Sanırım bir oğlu vardı ama ben hiç görmemiştim.

   Ben düşüncelere dalmışken telefonum çaldı. Arayan Melisa'ydı. ''Efendim kardeşim''diyerek açtım telefonu.''Neredesin sen? Napıyorsun? Kiminlesin? Kursa neden gelmedin?'' İşte böyle de telefonu açtığıma beni pişman ettiren bir dostum vardı. Dost demek az kalırdı. O benim kardeşimdi. Her anımda yanımda olan,bana destek veren,sırdaşımdı o benim. ''Az bir sus da motorun soğusun be gülüm.'' Arkada meraktan kudurmuş olan bir Melisa bırakınca olacağı buydu.'' Evdeyim,yatıyorum,kimse yok yanımda ve ayrıca kursa gelip de o hocaların dırdırını çekecek halim de yok.'' Sorularına yavaş ve sakin tonda cevap verip onu dinledim.'' Bana cevap verme! Hemen o yataktan kalk ve üzerini giyin. Yarım saate burada ol,bekliyorum.'' Tam ben cevap vereceğim sırada telefonu suratıma kapattı. Ah,ah! Söylene söylene yataktan kalktım ve dolabımın karşısına geçtim. Siyah bir etek buldum. Onun üzerine de beyaz salaş bir tişört aldım. Ayağıma da snıkerslarımı giyince gayet güzel göründüğümü farkettim. Aynanın karşısına geçip hafif bir göz makyajı sürdüm. İşte hazırdım.

  Sırt çantamı alarak aşağı indim. Evde kimse yoktu. Mutfağa girince kahvaltının hazır olduğunu gördüm. Sandalyeyi çekip oturdum. Bir kaç şey atıştırıp telefonumu elime aldım. Dört mesaj vardı. Kesin Burak'tır diyerek bakmadım. Masada bir kaç şey daha atıştırıp evden dışarı çıktım. Okula yarım saatlik bir yol olduğu için yürümeyi tercih ettim. Telefonum cebimde titrediğinde açıp baktım.

''Pepem arıyor''

''Efendim Burak''şimdi kesin Melisa'nın yanındadır. ''Napıyon kız,neredesin?'' Yanında olduğunu böylece kanıtlamış oldu.'' Okula geliyorum. Noldu?'' Arkadan bir hışırtı geldi.'' Tamam ben okulun önündeyim çabuk gel.''dedi ve kapattı. Biraz daha yürüyerek okula vardım. Dediği gibi okulun önündeydi. Gidip ona arkadan sarıldım. ''Kızım yapma şöyle şeyler. Bak gördün mü kızları kaçırdın.'' Hah! Ortalıkta kız bile yoktu.'' Yav he he öyledir.'' Kolunun altına girdim ve okula girdik. Herkes bizi sevgili zannederdi ama o benim kardeşimdi. Hatta akrabam bile sayılırdı. ''Nehir ben bir arkadaşlara uğrayayım geliyorum.'' Başımı salladım. Onun gitmesini izlerken birisi koluma çarptı.'' Oha! Yavaş olsana be.'' Arkamı döndüğümde elinde telefon olan ve hızla yürüyen bir erkek gördüm. Birden anılar gözümün önünde canlandı. Korkmuştum. Kalbim sıkışmaya başlayınca elimi kalbimin üzerine koydum ve onun bir görünmez kaza olduğunu kendime hatırlattım. Ama bir fayda etmedi. Bundan sonra da etmeyecekti. Onunla orada az önceki gibi bir çarpışma yaşamıştık. Ve onu son görüşümdü.

Kendimi sakinleştirmek amacıyla merdivenlerden çıktım ve lavaboya girdim. Hızlı hızlı nefes alıp veriyordum. O anın gözümün önünden gitmesi imkansızdı. Her bir şey,her bir an onu bana tekrar hatırlatıyordu. Buranın bana yetersiz olduğunu anlayınca  lavabodan çıktım. Hızla merdivenlerden indim ve kimseye görünmeden okuldan çıktım. Derin derin nefesler alırken bacaklarımın titremesi yürümemi zorlaştırıyordu. Kendimi en yakın bulduğum sahile attım. Yürümekte daha da fazla zorlanıyordum. Çimenlerin üzerine oturdum. Gözümden bir damla yaş firar etti. Ardından tekrar bir yaş ve daha fazlası. Üç yıl önceki anılar aklımdan bir türlü çıkmıyordu. Benim suçum değildi. Ama onlar beni suçluyordu. Kaçtım. Korktum. Ölmesinden, babamdan,babamın ve annemin kariyerine laf gelmesinden korktum. Orada öylece oturup düşünürken karşıma birisi oturdu. Sırtını ağaca yasladı ve bana baktı.