10 ways to get your crush

part 24

"Ωω Γάμα το" είπε και τότε ένωσε τα χείλη του με τα δικά μου.

Ξαφνιάστηκα τόσο πολύ. Ο άνθρωπος που είχα ερωτευτεί τόσο καιρό πριν και ακόμα. Με φιλάει τόσο ήρεμα αλλά εντονα.

Μετά από ένα λεπτό απομακρύνθηκε για να πάρουμε ανάσα αλλά και πάλι δεν ήταν ούτε 10 εκατοστα μακριά μου και με κοιτούσε στα μάτια.

"Γιάννη?" τον ρωτάω με χιλιάδες ερωτηματικά στο μυαλο.

"σςςς...μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο τωρα" είπε και με ξαναφιλησε. Σαν να ήμουν σε όνειρο. Είχε το ένα χέρι του στο μάγουλο μοι και το άλλο στην μέση μου. Εγώ τα είχα βάλει γύρω από τον λαιμο του.

(...)
****
Είμαι σε ένα σκοτεινό μέρος. Νομίζω το αναγνωρίζω αλλά πρέπει να κοιτάξω καλύτερα. Κοιτάω προσεκτικά γύρω μου. Ναι αυτό είναι. Αυτό είναι το μέρος. Το μέρος όπου πήγαινα παλιά. Πολύ παλιά. Και εκλαιγα για όλα τα προβλήματα που συνέβισαν στην ζωή μου. Εκεί έγραφα και το ημερολόγιο μου. Κάθε φορά. Κάθε γαμημένη φορά που αυτά τα κοριτσια από το σχολείο, η Άννα αλλά ακόμα και αυτός ήταν εναντίον μου. Ξαφνικά εκεί που παρατηρούσα από μακριά το παγκάκι που καθόμουν διακρινα μια φιγούρα. Ήταν σίγουρα γνωστή. Μα...όχι...δεν μπορεί...Ό Γιάννης. Τι κάνει εκεί...με το ...ημερολόγιο μου. Όχι δεν πρέπει να το διαβάσει. Δεν χρειάζεται να ξέρει πως ένιωθα. Κρύβομαι πίσω από ένα δέντρο και κρυφακουω.

"το διάβασες βλέπω" ακούω έναν ήχο λίγο πιο μακριά. Κρύβομαι ποιό πολύ.
Τι δουλειά έχει εκεί ο άγγελος?

"Είναι ότι πιο αστείο έχω δει μαλακά." είπε ο Γιάννης και άρχισε να γελάει.

"Στο είπα!"
"Που να το δει και η Άννα!" τι ποια Άννα? Η γνωστή Αννα? Όχι δεν πρέπει.

Τότε ήταν που σκοτείνιασαν όλα. Μετά από ένα λεπτό σιγής ένα φως άναψε ακριβώς πάνω από το παγκάκι και εμφανίστηκαν η Άννα, ο αγγελος και ο ...Γιάννης.  Και ο χειρότερος μου εφιάλτης έγινε πραγματικότητα. Η Άννα καθόταν πάνω στον Γιάννη και διάβαζαν το ημερολόγιο μου. Γελαγαν και φώναζαν εξευτελιζοντας με.
****

"ααα!" φώναξα και πετάχτηκα πανω

Κοίταξα γύρω μου. Δεν ηξερα που ήμουν. Σε ένα μεγάλο δωμάτιο με μπλε χρώμα και σχεδόν άδειο. Δεν το αναγνωρισα και εκεί κοίταξα δίπλα μου.

"Γιάννη!!?" είπα και αυτός σηκώθηκε απότομα πάνω.

"είσαι καλά Εύα?" μου είπε ανυσηχως.

"Γιάννη που βρίσκομαι? Και γιατί είμαι εδώ?"

"Πες μου όταν δεν θυμάσαι τίποτα?" είπε κάπως λυπημένα αλλά και ανακουφισμενα. Τι εννοεί με αυτό. Τι πρέπει να θυμάμαι.

Τότε κάποιες στιγμές από εχθές μου πέρασαν από μπροστά μου. Το μόνο που θυμάμαι είναι αυτόν να με φιλάει. Ο Γιάννης με φιλησε. Και μετά όλα θολωσαν.

"Γιάννη πες μου τι εγινε" είπα και τον κοίταξα στα μάτια.

"Λοιπόν χθες που είχαμε βγει μαζί...εμ...σε φίλησα και...εσύ έφυγες. Έτρεχες μακριά μου χωρίς να ξέρω τι γιατί. Σε έψαχνα για πολύ ώρα. Περιπου μιαμισή ωρα. Και επιτελους σε βρηκα. Εθσουν στο κλαμπ λιγο πιο κατω απο το σπιτι σου και πραγματικα ειχες μεθυσει τοσο πολυ που ειχες λυποθημυσει και κανενας δεν σου εδινε σημασία. Σε σήκωσα και σε έφερα σπίτι μου. Και..."

" και τι Γιάννη?"

"είπες κάποια πράγματα"

"Σε παρακαλώ πες μου"

"Μου είπες ότι δεν ήθελες να ξαναεισε μονή σου. Ότι ήθελες να μην σε αφήσω από την αγκαλιά μου. Ότι όταν σε φίλησα ένιωσες πεταλουδες στο στομάχι όπως πάντα έκανες όταν με έβλεπες. Και ότι...με αγαπάς." εκεί μου κόπηκαν τα πόδια. Τώρα τα ξέρει όλα. Όλα αυτά που είπα εχθές ήταν μια περί λήψη του ημερολογίου μου...Κάθομαι σιωπηλή και περιμένω να πει κάτι.

"Και Εύα..." είπε και μου σήκωσε το κεφάλι με τα χέρια του.

"Και εγώ σε αγαπάω από την πρώτη στιγμή που σε ειδα." τι?