~I CAN'T REMEMBER TO FORGET YOU~

part 2+3

~Κεφάλαιο 2ο~

«Brian, έχω κουραστεί! Συνεχώς  τσακώνονται!»

«Amy, είναι γονείς μας και ότι κι αν κάνουν τους αγαπάμε. Μην ξεχνάς πως αυτοί μας έφεραν στη ζωή!»

«Τότε καλύτερα να μην μας έφερναν!»

Η Amy δακρυσμένη, έτρεξε έξω από το σπίτι. Προχώρησε στο δάσος με γοργό βήμα. Στη μέση του δάσους, ήταν μια λίμνη. Για λίμνη ήταν αρκετά βαθιά. Η Amy ακούμπησε τη πλάτη της στο κορμό ενός δέντρου, κλαίγοντας.  Τη σιωπή του δάσους την έσπαγαν οι λυγμοί της.  Στη τσέπη του τζίν της, είχε δύο λεπίδες. Τις έβγαλε και πήγε να καθίσει δίπλα από τη λίμνη. Ποτέ  δεν έκανε κακό στον εαυτό της, όμως μετά από 19 χρόνια δεν άντεχε άλλο! Είχε κουραστεί να περιμένει για κάποιον που θα την έσωζε. Περίμενε, περίμενε αλλά ποτέ δεν ήρθε! Σαν ταινία περνούσαν οι αναμνήσεις στο μυαλό της. Τα 13α γενέθλια της, που ο πατέρας της, αφού είχε μεθύσει, έδιωξε τους φίλους της από το πάρτη και μετά την κλείδωσε στο δωμάτιο της για όλη τη μέρα χωρίς νερό ή φαγητό. Έφερε τη λεπίδα κοντά στο χέρι  της. Έκανε μια χαρακιά, αρκετά βαθιά. Ούρλιαζε από το πόνο, όχι τον σωματικό αλλά τον ψυχικό.

«Μια γιατί με φέρατε σε αυτή τη σκοτεινή και ανούσια ζωή! Μια για τα χειρότερα γενέθλια! Και ακόμα μια για το χαμό του αδελφού μου που δεν πρόλαβε να γεννηθεί!»

Μετά από τρείς χαρακιές, βαθιές και μεγάλες, μια ζαλάδα διαπέρασε το σώμα της. Τα πάντα γύρω της άρχισαν να σκοτεινιάζουν. Πήγε να σηκωθεί, παραπατώντας και πέφτοντας στη  λίμνη. Τα δάκρυα της έγιναν ένα με τα κρύα νερά της λίμνης. Τα μαύρα μαλλιά της, επέπλεαν μέσα στο ίδιο της το αίμα. Μόνο ένα θαύμα θα την έσωζε! Μόνο ένας ήρωας των παραμυθιών…. Ίσως και κανένας!

~Κεφάλαιο 3ο~

Η Amy άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε γύρω της. Οι καρποί των χεριών της πονούσαν και είχε ένα δυνατό πονοκέφαλο. Ήταν ξαπλωμένη σε ένα ξύλινο κρεβάτι. Το δωμάτιο φωτιζόταν από τον ήλιο που περνούσε από το παράθυρο. Ο χώρος ήταν μεγάλος, ζεστός και φιλικός. Κοίταξε τους καρπούς της που ήταν τυλιγμένοι με γάζες. Θυμήθηκε τι προσπάθησε να κάνει όταν ήταν στη λίμνη και η τελευταία στιγμή που θυμάται είναι αίμα να κυλάει από τα χέρια της και μετά όλα μαύρα. Η πόρτα ήταν ανοιχτή και προφανώς οδηγούσε στο υπόλοιπο σπίτι. Μια σκιά ζωγραφίστηκε στο πάτωμα, σημάδι το οποίο έδειχνε ότι κάποιος ερχόταν στο δωμάτιο. Η καρδιά της άρχισε να χτυπά από την αγωνία για το ποιον θα συναντούσε. Ένα ψηλό αγόρι με καστανόξανθα μαλλιά και δύο γαλάζια μάτια, μπήκε στο δωμάτιο. Το λαμπερό του χαμόγελο, έκανε την Amy να ηρεμήσει.

“Πώς είσαι? Είσαι καλά?”

“Ναι, ευχαριστώ. Εσύ..... “

“Είμαι ο Λούις.”

“Χάρηκα. Είμαι η Amy”

“Σε βρήκα στη λίμνη και σε έφερα εδώ. Φοβήθηκα αλλά ευτυχώς είσαι καλά.”

“Γιατί δεν με άφησες να πεθάνω? ΓΙΑΤΙ? Ποιος σου είπε πως θέλω να ζήσω? Απλός.... γιατί????”

Καθώς τα έλεγε αυτά, έκλαιγε και χτυπιόταν στο κρεβάτι. Ο Λούις έμεινε και την κοίταζε, ανήμπορος να κάνει κάτι. Λένε πως τα δάκρυα είναι ιστορίες και συναισθήματα της καρδιάς που οι λέξεις δεν μπορούν να τα εκφράσουν. Έχουν δίκιο! Κανείς δεν μπορεί να νιώσει έστω και λίγο από το πόνο της Amy, εκτός κι αν ζούσε την ίδια ιστορία.

“Amy, σε παρακαλώ ηρέμησε. Όλοι ήρθαμε σε αυτό το κόσμο για κάποιο λόγο. Αν ο Θεός με έφερε εκεί για μα σε σώσω, τότε σημαίνει πως ακόμη να κάνεις αυτό για το οποίο σε έστειλε. Ένας άνθρωπος μπορεί να κάνει τη διαφορά, γι' αυτό σε έστειλε στη γη! Άφησε ακόμα ένα αγγελάκι να έρθει, ελπίζοντας πως θα γίνει η αλλαγή σε αυτό το κόσμο.”

“Αν είμαι αγγελάκι, γιατί δεν έχω έναν άγγελο για πατέρα?”

“Μα έχεις! Όλοι είμαστε αγγελάκια, όμως οι καταστάσεις και ο κόσμος μας αναγκάζουν να αλλάξουμε. Η ψυχή μας όμως δεν αλλάζει ποτέ! Κρύβεται μέσα στους φόβους, στο μίσος και στη κακία μέχρι να την πάρει το χέρι της αγάπης και να την βγάλει στο φως.”

“Η αγάπη έχει χαθεί! Δεν ζει πλέον! Τη σκοτώσανε εδώ και πολλά χρόνια!”

“Ίσως να έχει χαθεί, αλλά ζει! Είναι κρυμμένη ανάμεσα μας. Ανάμεσα σε ζευγάρια, σε φίλους, σε οικογένειες... Αν της το επιτρέψουμε θα εμφανιστεί και πάλι!”

“Χρειάζομαι βοήθεια για να την βρω!”

“Θες έναν καινούριο φίλο?”

“Θέλω έναν ΑΛΗΘΙΝΟ φίλο!!”

“Τότε μόλις απέκτησες ένα!”

Ο Λούις τελειώνοντας τη πρόταση του, πλησίασε την Amy και την πήρε στην αγκαλιά του κρατώντας την σφιχτά. Ένας τόσο νεαρός και όμορφος, φαινόταν πως μπορούσε να την βοηθήσει. Νεαρός σε ηλικία αλλά μάλλον γνωρίζει πολλά πράγματα για τη ζωή. Οι θετικές του σκέψεις και το χαμόγελό του μπορούν να βοηθήσουν τους πάντες, να επουλώσουν πληγές και να δώσουν χρώμα σε όλες τις μαύρες ψυχές.