~I CAN'T REMEMBER TO FORGET YOU~

part 4+5

~Κεφάλαιο 4ο~

H Amy είχε επιστρέψει σπίτι της για να μην ανησυχήσει ο αδελφός της. Άνοιξε τη πόρτα και πάλι έγινε μάρτυρας στα χτυπήματα που δεχόταν η μητέρα της από τον πατέρα της. Τους πλησίασε δακρυσμένη. Γύρισαν και την είδαν.

<<Φύγε από εδώ για να μην σου κάνω τα ίδια!>>

<<Amy, φύγε... θα σε χτυπήσει!>>

Η Amy είχε περάσει πολλά μαζί του εδώ και 19 χρόνια. Είχε πληγωθεί τόσο που φοβόταν να φοβηθεί!!

<<Ξέρετε κάτι?ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ!! Κουράστηκα να σας ακούω να φωνάζετε και να σας βλέπω να χτυπιέστε! Δεν κάνατε τίποτα για 'μένα και τον Brian! Δεν νιώσαμε ποτέ αγάπη από εσάς! Τι να κάνουμε τα χρήματα και τα παιχνίδια? Το μόνο που θέλουμε είναι αγάπη! Ξέρετε πόσες φορές ήθελα να βάλω τέλος στη ζωή μυ, αλλά πάντα έδειχνα δυνατή? Δεν το έκανα μέχρι σήμερα γιατί παρόλα αυτά σας αγαπώ! Προσπάθησα το πρωί στη λίμνη αλλά με έσωσαν! Δεν έχετε κάνει ΤΙΠΟΤΑ για εμάς! Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α!!>>

<<Πως μιλάς έτσι? Εσύ τι έκανες για εμάς? Ε?>>

<<Να σου πω ΠΑΤΕΡΑ? Ποτέ δεν είπα σε κανέναν για τις πράξεις σου! Πάντα είχα ένα ψεύτικο χαμόγελο για να μην ανησυχούν οι φίλοι μου και ίσως και εσείς! Πάντα έβαζα μακριά ρούχα για να καλύψω της μελανιές που μου έκανες, για να φαίνεσαι καλός!! Έχασα τις σπουδές μου, όμως ποτέ δεν σκέφτηκα ότι όλα ήταν εξαιτίας σου! Έφτασα σε σημείο να ντρέπομαι! Ναι να ντρέπομαι για τον ίδιο μου τον πατέρα! Κι όμως ποτέ δεν σε μίσησα!>>

Τα αλμυρά δάκρυα της δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να κυλάνε στα κόκκινα της μάγουλα. Η καρδιά της είχε σκιστεί σε εκατομμύρια κομματάκια. Η Damia άκουγε σοκαρισμένη, παρακολουθώντας τις κινήσεις του Rolf. Ο Rolf πήρε απότομα την Amy από το μπράτσο και τη τράβηξε πάνω του.

<<Θα σε κάνω να μετανιώσεις τη στιγμή που τόλμησες να πεις αυτά που είπες!!>>

Τραβώντας την Amy, ανέβηκε τη σκάλα παίρνοντας την μαζί του. Στο τέλος του διαδρόμου ήταν ένα μικρό δωμάτιο. Γυρίζοντας το πόμολο της πόρτας, δύο φορές δεξιά, την άνοιξε. Με δύναμη έσπρωξε την Amy μέσα στο δωμάτιο. Έκλεισε τη πόρτα και την κλείδωσε. Το δωμάτιο ήταν άδειο και φωτιζόταν από μια μικρή τρύπα που ήταν ψηλά στο τοίχο, από την οποία μόνο γάτος μπορούσε να περάσει. Είχε απομείνει μία λεπίδα στην τσέπη της. Γλιστρώντας τα δάχτυλά της στη τσέπη, πήρε τη λεπίδα στα χέρια της. Όχι, δεν θα έβαζε τέλος στη ζωή της! Θα έμενε ζωντανή μέχρι ο πατέρας της να πληρώσει, για ΌΛΑ! Θα έκανε μια απλή χαρακιά. Αφήνοντας τη λεπίδα να γλιστρήσει πάνω στον αριστερό της καρπό, χάραξε τη λέξη <<Revenge>> .

<<Ορκίζομαι ότι θα πάρω εκδίκηση! ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ!>>

Τα γαλαζοπράσινα της μάτια έδειχναν το πόσο αποφασισμένη ήταν για αυτό που θα ακολουθούσε. Θα το έκανε! Θα έκανε τα πάντα για να πάρει εκδίκηση χωρίς να σκεφτεί να είναι πατέρας της ή όχι!

~Κεφάλαιο 5ο~

Κρίνουν τη ζωή των άλλων, χωρίς να ξέρουν πως ζει! Βασικά δεν γνωρίζουν τη ΖΩΗ τους! Γνωρίζουν μόνο αυτά που τους άφησαν να μάθουν! Έχουν χαρακωθεί και δεν είναι ντροπή! Δεν είναι αδυναμία. Αντιθέτως είναι η δύναμη που έχουν για να χαράζουν τη δική τους πονεμένη ιστορία, στο ίδιο τους το σώμα! Έτσι κάθε φορά που τις βλέπουν θυμούνται ποιος τους πλήγωσε και ποιος τους άφησε και όσους έφυγαν όταν αυτοί τους χρειάζονταν. Υπήρχαν στιγμές που το μόνο που χρειάζονταν ήταν μια αγκαλιά για να νιώσουν ασφαλής και τελικά έπαιρναν αγκαλιά το μαξιλάρι! Τα αρκουδάκια, τα μαξιλάρια είναι τα μόνα που είναι μαζί τους το βράδυ, εκεί που επιτέλους μετά από μια δύσκολη μέρα, κλείνονται στο δωμάτιο τους και ξεσπάνε σε κλάματα. Ίσως τη μέρα να χαμογελούν και να φαίνονται τα πιο ευτυχισμένα άτομα, κι όμως δεν είναι! Κανείς δεν είδε τη λίπη πίσω από τα χαμόγελα τους, τη θλίψη μέσα στα μάτια τους! Για να μπορέσει κάποιος να τους κρίνει πρέπει να ζήσει τα ίδια και όχι απλώς να τα μάθει! Πρέπει να νιώσει τον πόνο και τον φόβο που ένιωσαν εκείνοι. Ποτέ μην αρκείστε μόνο από την μάσκα που σας δίνουν!