The Nanny and the Manny 2

Hoofdstuk 24

Summer Evans

'Dus.' Ik leg mijn vork neer en vouw mijn handen bij elkaar. Chelsea kauwt verveeld op haar broodje en staart mij nijdig aan. Brandon daarentegen kijkt overal naar toe behalve naar Tyler en ik. 'Chelsea.' Zucht ik.

Ik wil mijn mond weer open doen om iets te zeggen maar word abrupt onderbroken door Troy die in lachen uitbarst. Verward kijkt iedereen hem aan. Natuurlijk valt het mij meer op hoe Jessica een klein glimlachje probeert te onderdrukken terwijl ze naar de lachende Troy staart. 'Wat?' Vraagt Tyler. Op dit moment ligt Troy te huilen van het lachen.

'Sorry hoor maar deze sfeer hier.'
Vragend kijk ik naar Tyler.
'Hij heeft wel gelijk hoor. Het is hier zo ongemakkelijk.' Verdedigt Jess Troy.

'Whoo!' Troy komt overeind en veegt een traan uit zijn ooghoek weg. Jessica schudt lachend haar hoofd en plaats haar hoofd op zijn schouder. 'Sorry, ga maar verder.'

Mijn blik valt weer op Chelsea die gefocust is op iets in haar schoot. Laat mij raden haar telefoon. 'Chels-'
'Okay nee ik kan dit niet.' Troy staat op en pakt Jessica haar hand. 'Wij gaan wel ergens anders ontbijten.' Met dat gezegd te hebben lopen ze samen de keuken uit. Okay?

Ik schraap nog een keer mijn keel en richt mijn focus op Chelsea. 'Chels?'
Haar hoofd schiet op en ze staart mij nijdig aan. 'Summer en Tyler jullie hebben niet het recht om boos op mij te zijn okay? Ik kan mijn eigen beslissingen maken daarnaast zijn jullie niet eens mijn ouders.' Ik zuig mijn lippen naar binnen door haar scherpe toon.

'Ik-'
'Chelsea, Summer was bezorgt. Wij allebei. Wij geven om je en wij willen gewoon het beste voor je.' Ik werp een blik op Tyler die een bemoedigend kneepje geeft in mijn been onder de tafel. Ik voel het bloed naar mijn wangen stijgen door zijn aanraking maar probeer mij er niet teveel op te focussen.

Chelsea laat haar hoofd hangen en strijkt een lok haar achter haar oor. 'Ik snap dat jullie je zorgen maken, maar ik ben niet meer zeven okay? Ik kan mijn eigen keuzes maken.' Weer wil ik erop ingaan maar Tyler wrijft nog een keer over mijn knie en neemt het woord.

'Natuurlijk ben je oud genoeg om je eigen keuzes te maken. Misschien is dat zelfs de reden dat wij nu een beetje te beschermend zijn. Over jullie allebei.' Brandon heft ook zijn hoofd op en kijkt ons allebei aan.

'Ik bedoel de laatste keer dat wij hier waren, waren jullie twee drukke kindjes en nu? Nu beginnen jullie langzaam volwassen te worden.' Verbaasd kijk ik naar Tyler. Komt dit echt allemaal uit zijn mond?

'En ja Summer en ik zaten fout Chels, maar we deden het uit liefde voor jou.'
Brandon schraapt ongemakkelijk zijn keel waardoor de attentie automatisch naar hem verschuift. 'Geven jullie echt om ons?' Zijn stem is schor en hij ziet eruit als een gebroken jongetje.

'Natuurlijk Brandon!' Ik sta zo snel mogelijk op en neem naast Brandon plaats. 'Waarom zou je dat vragen?'
'Omdat papa en mama niet om ons geven.' Mijn blik landt op Chelsea die ook haar hoofd heeft laten hangen. 'Ze zijn er nooit.' Brandon knikt. 'En als ze er zijn zijn ze druk bezig met het regelen van een nanny.'

Het doet mij zoveel pijn om de tweeling zo te zien. 'Weet je hoe erg sommige nanny's zelfs zijn?'
'De gene van vorig jaar deed het alleen maar voor het geld.'
'En de ander was te streng voor woorden.'

'Het is gewoon raar om te horen dat het jullie überhaupt iets boeit wat wij doen.'
Tyler staat ook op en neemt Chelsea in zijn armen. Een traantje glijdt langs haar wang naar beneden voordat ze haar hoofd in zijn shirt begraaft. 'Natuurlijk boeit het ons iets! Om eerlijk te zijn zouden jullie ouders trots moeten zijn. Ik heb nog nooit zo'n leuke tweeling gezien en dat is wat om te zeggen vooral aangezien jullie vol in de puberteit zijn.'

Brandon slaat zijn armen om mij heen en ik druk een teder kusje op zijn kruin. 'Dank jullie wel.'
'Wij zeggen gewoon de waarheid.'
'Summer! Summer!'
Jessica glijdt abrupt de keuken in. Zodra ze de situatie ziet zuigt ze haar lippen naar binnen en vouwt ze haar handen achter haar rug. 'Uh ik kan het ook later-'
'Wat is er Jess.'

'Het sneeuwt!'
Wacht wat? Ik hou van sneeuw!
'Yes!' Brandon zijn hoofd schiet omhoog zijn wangen nog nat van zijn tranen en zijn ogen lichtelijk rood. 'Ik hou van sneeuw!'
'Nou er zit er daar nog een.' Zegt Tyler terwijl hij naar mij wijst. Hij herinnert zich het nog?

'Sneeuwballen gevecht!' Chelsea haalt haar hoofd uit Tyler zijn shirt en staart naar Brandon. 'Kom op Chels. Ik weet dat je van de sneeuw houdt.' Chelsea knikt voorzichtig en veegt met de rug van haar hand de tranen van haar wangen.

'Weet je wat. Wij gaan ons alvast omkleden dan geven wij jullie even wat tijd.'
Ik maak aanstalten om op te staan en loop met Tyler en Jessica de keuken uit. Ik zie nog net Brandon die Chelsea in een dikke knuffel trekt. Ahh dat is toch te schattig voor woorden.

'Wow.' Ik laat wat ingehouden lucht ontsnappen. 'Dat was heftig.' Mompel ik. Tyler lacht een diepe lach die door vibreert door mijn lichaam. 'Maar het was het waard.' Hij slaat zijn arm om mijn schouder en drukt mij dichter tegen hem aan. Zodra mijn lichaam in contact komt met de zijne trekt een warm gevoel door mijn lichaam.

Jessica die voor ons loopt, draait zich om en knipoogt naar mij voordat ze in haar kamer verdwijnt. 'Laten wij ons snel klaar gaan maken, voordat het straks stopt met sneeuwen.'

Tyler glimlacht naar mij voordat ik onder zijn arm vandaan kruip en zelf in mijn kamer verdwijn. Zodra ik de deur dicht sla moet ik even op adem komen van Tyler zijn aanraking. Ik voel het nog steeds tintelen. Dat is toch niet gezond?

Ik word uit mijn gedachtes gehaald door Liam die hard begint te hoesten.
'Liam!' Enthousiast spring ik op het bed. 'Liam Liam het sneeuwt.'
'Gadver.' Hij trekt de deken verder over hem heen en niest nog een keer luid. Een beetje terug genomen van zijn reactie staar ik hem aan. Het komt waarschijnlijk doordat hij ziek is.

'Hou je niet van sneeuw?'
'Ben je gek. Veelte koud.'
Mijn mond vormt een verbaasde 0. 'Ik vind het wel gaaf eigenlijk.'
'Mm ik voel mij nog te ziek om überhaupt iets te doen dus veel plezier Sum.'
'Oh okay.' Logisch dat hij niet mee gaat hij is ziek. Toch wou ik dat hij mee ging om buiten mee te doen met het sneeuwballen gevecht.

'Moet ik nog iets voor je halen?'
'Kun je die gordijnen dicht doen ik krijg hoofdpijn van al dat wit.'
Ik staar naar het raam waardoor ik de tuin kan zien bedekt met een witte sluier. Dat is toch adembenemend. 'Natuurlijk Liam.' Ik trek met tegenzin het gordijn dicht en draai mij om naar Liam. 'Veel plezier Sum.'
Ik druk nog snel een kusje op zijn wang en loop dan naar de badkamer.

Nou ja. Zonder of met Liam, sneeuw blijft sneeuw en ik kan ook plezier hebben zonder hem.