Melek Yüzlü Şeytan

1-MYŞ

Hey merhabalar. İlk hikayeme başlıyorum. Aslında bilmeniz gerekir ki bu hikayenin yazarı değil yazarları var.
İyi okumalar.
Resim ~ Dolunay.
••••••••••••

Sessizlik. Sessizlik. Sessizlik.
Her zaman yaptığım gibi odamın soğuk fayansında oturmuş kendimi düşünüyordum. Ne sorunum mu var? Benim sorunum yalancılık. Hayır öyle bildiğimiz her konuştuğuna veya arkadaşlarına gelişi güzel herşeyi sallamak değil. Benim yalanlarım en başta kendimle başlıyor.

Ben kendine bile yalan söyleyen -ki kendimi mecbur hissediyorum- bir insanım. Ne kadar kendimi,gerçek benliğimi ben bilsemde hiçbir zaman dışarıdakilere yansıtamadım. Mecbur kaldım. Ama bunlara beni mecbur bıraktılar. Kim mi? Ailem.

Evet klişe gelicektir kulağa ama elimde değil. En baştan başlayalım o zaman. Ben Dolunay Başer. 17 yaşında normal bir lise de okuyan bir genç kızım. Buraya kadar çok normal evet ama bundan sonrası biraz karmaşık. Okuyor olduğum lisenin öğrencilerinin korkulu rüyası gibi birşeyim. Evet doğru biraz garip geliyor kulağa çünkü neden ben olayım ki değil mi? Beni böyle olmama ailem sevk etti.

Ailem normal sıradan küçük bir çekirdek ailedir. Ben,annem ve babam. Nedenini bilmediğim halde kendimi bildiğimden beridir annemden sevgi görmüyorum. Elinde olsa yüzüme bile bakmıycak. Babamla aramız oldukça iyidir. Ara sıra annemin yerini doldurmaya çalıştığını beni sevgisiyle sarmalamaya çalıştığını çok iyi anlıyorum. Babamı olduğundan fazla seviyorum. Ne kadar çok sevgi,ilgi göstermese sırf annem olduğu için anneme karşıda küçük bir umut ve sevgi besliyorum. Babam ne kadar yanımda olsa da annemin her zaman eksikliğini hissettiğim için birgün kendi kendime bir oyuna başladım.

Belki okulda sorunlu davranışlar sergilersem annem de benimle ilgilenir diye düşünmüştüm. Ama yanılmışım. Maalesef ki bununda bir şeye yaramayacağını anlasamda artık çok geçti çünkü artık ben okulun yanına bile yaklaşmaya korkulacak sert kızı olmuştum. Yine yalnızdım.
••••••••••••••
Sabah her zaman ki gibi kendi kendime uyandım. Okul saatime daha zaman vardı. Bu yüzden acele etmeden yatağımdan zorda olsa çıkıp lavaboya gittim. İşlerimi hallettikten sonra giyinmek için odama geçtim. Öyle öbür okullarda ki gibi serbest kıyafet falan değildik. Nerdeyiz amerikan gençlik dizisin de falan mı?

Neyse ki okuldaki imajıma -sahtede olsa- uyan bir okul kıyafetlerimiz vardı. Veya ben kendime uydurmayı iyi başarıyordum. Hızlıca hazırlanmaya başladım. Normal bir beyaz lacost tişört ve altına siyah eteğimiz. Neyse ki gerisi serbestti. Dizlerime gelen siyah, üsttünde iki tane beyaz şerit olan çorabımı giydim. Üstümede siyah deri ceketimi giyip kollarımı sıvadım. Okul kıyafetlerimizi öğrenci oylarıyla seçtiğimiz için zar zor ikna ederek en azından eteğimizi siyah yaptırabilmiştik.

Çantamı alarak odamdan çıktım. Kapıya doğru ilerleyip ayakkabılarım giydim. Öyle sabahları kalkıp kahvaltı eden bir aile değildik. Kahvaltı hazırlayacak bir annem varmıydı ki benim? Evden çıktım ve okula ilerledim.

Okulun kapısının önüne geldiğim de maskemi kuşandım. Ve okulun kapısından bahçeye girdim. İçeriye girmemle yavaş yavaş fark edilmeye başlamıştım bile. Yüzüme garip bir gülümseme takınıp yavaş yavaş yürümeye devam ettim. Göz göze geldiklerim naziklik olsun diye anlık suratlarına gülümseme yapıştırıyor, yanından geçtiklerim selam veriyordu. Bu aslında biraz popülerlik açısından kulağa hoş gelebilirdi ama benim açımdan değildi.

Sınıfa çıkmak için okula girdim ve merdivenlerden çıkmaya başladım. Bu sırada yanımdan geçen ara sıra konuşmuşluğum olan kişilere selam vermiştim. Arkadaşım yoktu. Aslında arkadaş olmak isteyen çok kişi vardı ama hiçbirini gerçek bir dost olarak göremiyordum. Bu yüzdende ya tek takılırdım yada toplulukta oturduğum masada pek konuşmaz gözlerimle konuşurdum. Şuana kadar hiç konuşmama veya cevap vermeme değecek bir insanla konuşmadım. Evet kulağa garip geliyor ama o kadar sahte insanlar vardı ki okulda hiç birisiyle konuşmama değeceklerini düşünmüyordum. Ve o sahte insanların içinde galiba bende vardım.