No Homo /Squad\

Ronscall

Pascall is de prins, én hij is openbaarlijk gay. Dat mensen ook wel kunnen merken aan zijn paarse haarkleur. Maar niemand vindt het erg, want hij is de prins, en iedereen accepteert hem zoals hij is.

Ronald is een normale dorpeling, hij heeft de prins al een paar keer van een afstand gezien en heeft zeker een crush op hem. Maar ach, de prins weet waarschijnlijk niet eens dat hij bestaat.

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-

Pascall was eenzaam, hij had nooit iemand om zich heen behalve zijn dienaren en zijn ouders. Maar hij wou ook gewoon in contact komen met mensen van zijn eigen leeftijd. Hij ging altijd, een keer in de twee weken naar buiten, met allemaal beschermers om zich heen. Pascall zag in de verte altijd de mensen kijken, de jongens en meisjes van zijn leeftijd. Soms stond er een jongen bij. Een lange jongen met bruin haar en bruine ogen. Telkens als hij die zag had hij een speciaal gevoel. Pascall wou de jongen beter leren kennen. Maar hij mocht er niet naartoe, dus hij zou moeten ontsnappen, zichzelf verkleden en naar buiten moeten, naar het dorp. En misschien zou hij de jongen tegen komen.

"Meneer." Hoort Pascall dan achter zich. Hij kijkt om en haalt zijn haren uit zijn gezicht. Daar staat een van de dienaren. Pascall glimlacht naar zijn dienaar. "Het eten is klaar." Zegt die. Pascall knikt en bedankt de man, daarna loopt hij naar beneden om te gaan eten met zijn ouders.

Na het eten gaat Pascall naar boven, het is nog vroeg en hij besluit om het kasteel te verlaten, puur om opzoek te gaan naar de jongen. Pascall doet een trui aan, muts op en een broek aan. Daarna sluipt hij naar boven, gelukkig was er niemand die hem zag en kon hij makkelijk naar buiten komen.

Buiten voelde Pascall zich vrijer dan ooit. Hij kan naar elke plek dat hij zelf wou en zag ouders met kinderen. Hij liep naar de plek waar de jongen meestal stond als Pascall hem zag. Maar hij was er nu niet. Hij liep rond in de buurt en voelde zich een dief omdat hij zo zachtjes voorbij alle huizen liep. Nergens was de jongen te bekenen, en het begon al donker te worden.

Na nog even zoeken gaf Pascall het op. De jongen die hij zocht kon hij niet vinden. En hij was moe dus zou waarschijnlijk weer terug moeten gaan naar het kasteel. Op de terugweg kwam hij niemand tegen. Maar toen hij in de buurt van het kasteel was zag hij in de verte een klein bos, het zag er mooi uit. En omdat het zo laat was glinsterde het mooi in de lichten van he kasteel. Pascall keek even naar het kasteel maar liep toen toch richting het bos en deed zijn capuchon af, er was toch niemand die hem hier zou zien.

Wanneer Pascall een tijdje heeft rondgelopen ziet hij een meer. Hij doet zijn schoenen uit en hangt met zijn voeten in het water. Er zouden hier toch geen beesten in zitten? Vast niet. Er klinkt een geluid tussen het bos, Pascall kijkt om zich heen maar ziet niemand, het zouden wel wat beesten zijn geweest, een eekhoorntje misschien. Pascall haalt zijn voeten uit het water en gaat op zijn rug liggen met zijn handen onder zijn hoofd.

Hij voelt dat iemand naast hem komt liggen, maar diegene zegt niks tegen Pascall. Pascall gaat op zijn zij liggen om naar de persoon te kunnen kijken. Diegene kijkt op dat moment ook naar hem. Pascall bloost als hij ziet dat het de jongen is waarnaar hij al de hele avond op zoek naar was. "Hey." Zegt de jongen lief. Pascall bloost, wat een lieve stem. "Hoi." Zegt Pascall terug. De jongen lacht. "Ik ben Ronald, ik heb je al vaker gezien prins." Pascall glimlacht. "Ik was naar je op zoek, ik ben Pascall, maar dat weet je denk ik al." Ronald grijnst en kijkt naar de kleinere jongen. Dus Pascall was naar hem op zoek. Wie had dat nou verwacht. "Mooie kleding." Pascall bloost. "Mooi gezicht." Zegt hij terug. Deze keer bloost Ronald. "Denk je?" vraagt hij. Pascall knikt. "Heel mooi, jij was de enige die ik zag staan telkens als ik in het koninkrijk kwam." Ronald blijft stil. Hij was de enige die zijn crush zag staan? Pascall kruipt dichter naar Ronald. "Je bent zo knap." Fluistert hij. Ronald glimlacht en veegt de haren uit Pascall's gezicht. "Jij ook." Ze blijven stil en kijken in elkaars ogen. Pascall kan niet meer langer wachten en zoent Ronald. Ronald die schrikt ervan maar geniet daarna. Pascall pakt met zijn handen Ronald's gezicht vast en trekt hem dichter naar hem toe. Ronald die rust zijn handen in Pascall's haren. Pascall duwt zijn tong bij Ronald naar binnen maar Ronald neemt de leiding. Pascall zijn handen dalen af naar Ronald zijn nek en Ronald streelt door Pascall zijn haren. Dan laat Ronald los omdat ze allebei lucht nodig hadden. "Wauw." Kan Pascall uitbrengen. Ronald glimlacht door de schattigheid van de kleinere jongen. "Ik hou van je." Mompelt hij. Pascall kijkt Ronald aan en bloost. "Ik hou ook van jou." Fluistert hij. Ronald pakt Pascall's hand en streelt met zijn hand over zijn hand. Zo blijven ze nog een tijdje naar elkaar kijken, in een fijne stilte.