The Antidote

-1-

Άκουσα πως βρήκες αλλη, αλλη πιο όμορφη, ακουσα πως την αγαπάς, πως την αγαπάς πιο πολύ απο οτι εμένα. Μάλλον πως την αγαπάς πιο πολύ απο οτι αγαπούσες εμένα. Δεν ήθελα να το πιστέψω ουτε οταν μου το είπαν ουτε οταν σας είδα. Ομως αυτή ειναι η αλήθεια σωστά; Βρήκες αλλη, βρήκες αλλη καλύτερη.
Ξέρεις εγω σαγαπαω. Να και τωρα που ανάβω αυτο το τσιγάρο σαγαπαω πιο πολύ απο οτι σαγαπουσα. Και κάθε φορά που τα χείλη μου ακουμπάμε το τσιγάρο απογοητεύονται που δεν αγγίζουν τα δικά σου χείλη. Ξέρεις χθες έκλαψα...δεν σε νοιάζει ε; Ουτε εμένα με ένοιαξε, δεν ήταν και πρώτη φορά που έκλαψα για σενα. Αν σου έλεγα πως θέλω να πεθάνω θα σε ενοιαζε; Οχι ε; Σωστά, αν εγω δεν αγαπάω τον εαυτό μου τότε ποιος θα τον αγαπήσει;
•
Κάθομουν ωρα μπροστα απο τον καθρέφτη του δωματίου μου κοιτάζοντας τον εαυτό μου. Ήταν άσχημη, εξαφλιωμενη με μαύρους κύκλους κάτω απο τα ματια, καπνίζοντας ένα τσιγάρο μετά το αλλο. Αυτή η κοπέλα δεν ειμουν εγω. "Ποια εισαι εσυ!" της φωναζα. Αρχιζα να κλαιω, εκλεγα και εκλεγα ως που γινόμουν ποιο άσχημη και φωναζα ξανά. Βαρούσα τον καθρέφτη με την ελπίδα οτι αυτή η κοπέλα θα φύγει και θα γυρίσει η παλιά Timeea. Αυτή η κοπέλα γεμάτη περιέργεια. Που κρυβόταν πίσω απο την μητέρα της οταν φοβόταν. "Τι βλακιες λεω" είπα στον εαυτό μου. "Τωρα πια που θα κρύβεσαι όμως Timeea;" μου λεει η κοπέλα απο το καθρέφτη. Τωρα ποιος θα με αγκαλιάζει οταν φοβάμαι; Η ποιος θα με χαϊδεύει για να κοιμηθώ;
Ένιωθα μονη, τοσο μονη. Ήταν πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικά μονη. Πρώτη φορά που συνειδητοποίησα την απουσία την μητέρας μου. Πρώτη φορά που την ειχα τόση ανάγκη! Τα δάκρυα άρχισαν να κυλάνε ξανά και ξανά... .
•
Ειμουν κάτω στο πάτωμα κοιτάζοντας  το ταβάνι. Δεν εκλεγα πια, ουτε φωναζα απλά κοιτούσα με την ελπίδα οτι οταν σηκωθώ η καρδιά μου δεν θα ποναει. Μάλλον με την ελπίδα οτι θα γυρίσει και θα μου πει "Ειμουν μαλακας! Συγχώρεσε με." Και εγω θα τον πίστευα ! Θα πηδουσα στην αγκαλιά του, θα τον φιλούσε και τα ζεστά μου δάκρυα θα ακουμπουσαν τα μαγουλα μας. Μα τι χαζη! Πως γίνεται να τον θέλω ακόμα μετά απο όλα αυτά; "Σταματά!" και βαρούσα το κεφαλή μου στο πάτωμα για να φύγει απο το μυαλό μου.
Ειμαι ένα χαζο κοριτσάκι που έτρεξε πίσω απο εναν άθλιο ψεύτη σβηνοντας κάθε φορά όλα του τα λάθη. Δεν εχει νόημα ομως να κατηγορώ τον εαυτό μου, το λάθος έγινε τωρα πρέπει να βρω την δύναμη να σηκωθώ! Ποια δύναμη ομως; Απο
που την βρίσκεις;

Πριν 1 μήνα
" - Μα αφού σου λεω πως τον ειδε!
- Σιγουρα θα έκανε λάθος. Είπα εγω φανερά εκνευρισμένη
- Αυτη δεν ειδε καλά η εσυ φοβάσαι την αλήθεια; Ειπε η Ελιζα προσπαθώντας να φανεί ήρεμη.
Δεν ειχα αγγίξει τον καφέ μου, δεν μπορούσα να πιω ουτε μια γουλια! Και αν αυτά που λεει η Ελιζα ειναι αλήθεια; Το κεφαλι μου πηγαινε να σπάσει!
- Εισαι σίγουρη πως δεν έλαβε ποτε κανένα μήνυμα η τηλέφωνο απο κάποια κοπέλα;
Ένιωθα πως ζεσταίνομαι, χίλιες σκέψεις ανακατευόταν στο μυαλό μου. Αν αυτά ισχύουν; "Οχι, οχι, οχι" έλεγα "Ο Νταβιντ μαγαπαει"!
- Αν θα με απατουσε θα το ήξερα! Είπα εκνευρισμένη
Σηκωθηκα απότομα απο το τραπέζι, άρπαξα το μπουφάν μου και την τσάντα, άφησα 5€ για τον καφέ και βγήκα βιάστηκα απο το μαγαζί.
Ένιωσα τον κρύο αέρα να στεγνώνει τον ιδρώτα μου. Κοίταξα δεξιά αριστερά ειμουν χαμένη!
- Δεν μπορει να μου συμβαίνει αυτο! Έπιασα με την παλαμες το κεφάλι μου και το έσφιξα. " Κανε κάτι" μου έλεγε ο εαυτός μου ξανά και ξανά. Χαλάρωσα τα χέρια μου και έτρεξα προς τον δρόμο. Τέντωσα το χέρι μου και ένα ταξί σταμάτησε μπροστα μου. "